῾Ἡ ΔΙΚΗ ΤΩΝ 7 ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟ῾῾ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ως γνωστόν το 2020, υπό τον τρόμο του ιού, θα μείνει στην ιστορία ως η πιο ῾῾κουτσιυρεμένη῾῾χρονιά στην ιστορία του κινηματογράφου. Ελάχιστες νέες ταινίες, σινεμά κλειστά για μήνες, διαδικτυακά ή ματαιωμένα φεστιβάλ κλπ. κλπ. Από τα λίγα φιλμ λοιπόν του ᾽20 που είδα, θα πω από τώρα ότι το ῾The Trial of Chicago 7" του Aaron Sorkin είναι μια από τις καλύτερες. Είναι η δεύτερη ταινία που σκηνοθετεί ο γνωστός σεναριογράφος και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Το 1968 γίνεται στο Σικάγο το συνέδριο του Δημοκρατικού κόμματος. Στο μεταξύ η αμερικάνικη κοινωνία βράζει από κινήματα αμφισβήτησης. Κυρίως μαίνεται ο εφιαλτικός πόλεμος του Βιετνάμ, ενώ κινήματα όπως οι χίπις, οι γίπις, οι Μαύροι Πάνθηρες  κ.α. βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους. Και είναι μια από τις λίγες στιγμές της αμερικάνικης ιστορίας που είναι ενεργή μια μαχητική αριστερά. Ένα ετερόκλητο πλήθος λοιπόν από κάθε λογής αντιφρονούντες (κυρίως νέους) μαζεύεται εκεί από όλη την Αμερική για να διαδηλώσει, επιχειρώντας ταυτόχρονα να προχωρήσει προς το κτίριο του συνεδρίου. Η αστυνομία απαγορεύει τη διαδήλωση, τα πράγματα οξύνονται και σύντομα φτάνουμε σε αιματηρές συγκρούσεις με απόλυτη ευθύνη της αστυνομίας (δίχως νεκρούς πάντως). Συλλαμβάνονται 7 από τους ῾ὑπαίτιους῾῾ και οδηγούνται σε μια πολύκροτη  δίκη. Όσο αυτή προχωρά, τόσο αποδεικνύεται ότι πρόκειται για μια δίκη - παρωδία, για μια στημένη δίκη, που σκοπό έχει την παραδειγματική καταστολἤ κάθε διαφορετικής φωνής στις από παράδοση συντηρητικές ΗΠΑ. 

Παρακολούθησα το φιλμ, δικαστικο στη μεγαλύτερη διάρκειά του, δίχως καθόλου να κουραστώ. Καταδεικνύει με ξεκάθαρο τρόπο την επιχείρηση φίμωσης των ῾ἅλλων ῍ φωνών που έλαβε χώρα  τότε. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου ιδιαίτερα, ένας αρτηριοσκληρωτικός και απόλυτα προκατειλημένος τύπος, είναι το κάτι άλλο (εξαιρετικός στο ρόλο ο Φρανκ Λανγκέλα). Αλλά και η επιλογή των κατηγορουμένων είναι χαρακτηριστικά και εντελώς στημένα ῾῾δειγματοληπτικά῾῾: Δύα αριστεροί, δύο γίπις, πιο ῾ταραξίες῾και φευγάτοι αυτοί, που ειρωνεύονται και λοιδωρούν κάθε πτυχή του συστήματος, ένας ειρηνιστής, δύο μάλλον άσχετοι διαδηλωτές και... κερασάκι στην τούρτα, ένας από τους ηγέτες των Μαύρων Πανθήρων, ο οποίος δεν βρισκόταν καν στη διαδήλωση. Ο τρόποςμε τον οποίο του φέρονται καταδεικνύει απόλυτα τον βαθύ ρατσισμό του ῾῾αδέκαστου῾῾ δικαστικού κατεστημένου.

Εξαιρετική σκηνοθεσία, έξυπνη και πρωτότυπη αφἠγηση, καλός ρυθμός, αυξανόμενο σασπένς, αλλά και κατάδειξη δίχως δισταγμούς των βαθιών εσωτερικών διαφωνιών και συγκρούσεων ενός ούτως ή άλλως ετερόκλητου προοδευτικού κινήματος. Ωραία αναπαράσταση μιας μυθικής, επαναστατικής εποχής (της μοναδικής στη σύγχρονη Αμερική), αυτής των 60ς,  γεμάτης όνειρα που πολύ σύντομα συνετρίβησαν ή αφοποιώθηκαν απόλυτα από το σύστημα. Και, έκπληξη, ο Σάσα Μπάρον Κοέν σε έναν ασυνήθιστο γι᾽αυτόν ρόλο, το ρόλο του Άμπι Χόφμαν, ενός από τους ηγέτεες των γίπις. 

Θα επαναλάβω: Για μένα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.