Ο ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ WALTER MITTY

Το 2013 είδαμε την κατά Μπεν Στίλερ "Κρυφή Ζωή του Walter Mitty". Είναι γνωστό ότι η ταινία αυτή είναι ριμέικ. Το αυθεντικό φιλμ γυρίστηκε το 1947 από τον Norman Z. McLeod (1895-1964), έναν από τους παλιούς και παραγωγικούς σκηνοθέτες κωμωδιών του Χόλιγουντ, με τον ίδιο ακριβώς τίτλο: "The Secret Life of Walter Mitty" και είχε σαν πρωταγωνιστή - ατραξιόν τον Ντάνι Κέι.
Ο Κέι - Μίτι είναι υπάλληλος σε μια εκδοτική εταιρία που παράγει φτηνά, pulp περιοδικά, είναι ιδιοφυής, αλλά το αφεντικό του καρπώνεται πάντοτε τις ιδέες του. Εκείνος, επηρεασμένος από τους φανταστικούς κόσμους των περιοδικών τα οποία διορθώνει ή και επινοεί ο ίδιος τις ιδέες που περιέχουν, είναι πραγματικά ονειροπαρμένος και κάθε λίγο αφαιρείται ταξιδεύοντας με τη φαντασία του σε εξωτικά ή φανταστικά μέρη. Ζώντας με μια καταπιεστική μητέρα και αραβωνιασμένος με μια ξενέρωτη κοπέλα, ονειρεύεται τη μεγάλη περιπέτεια. Ώσπου γνωρίζει μια μυστηριώδη ξανθιά, που του εμπιστεύεται ένα μαύρο βιβλίο με πληροφορίες για τον χαμένο θησαυρό του ολανδικού στέματος - τον οποίο φυσικά διεκδικούν και διάφοροι "κακοί" - και η περιπέτεια μπαίνει αληθινά στη ζωή του. Και δεν είναι μάλιστα καθόλου ακίνδυνη...
Φυσικά το φιλμ είναι ένα one man show από τον Ντάνι Κέι, ο οποίος μπαινοβγαίνει σε παράξενα σκηνικά, τραγουδά ενίοτε,κάνει γκριμάτσες και σε κάποια σημεία γίνεται όντως ξεκαρδιστικός. Οι κόσμοι που φαντάζεται ο ήρωας δίνουν αφορμή για νούμερα σε εξωτικά μέρη, ενώ οι τάσεις φυγής του από τη μίζερη και αποπνικτική πραγματικότητα βρίσκουν ιδανικές συνθήκες για να γιγαντωθούν στο εργασιακό περιβάλλον του, γεμάτο από προχειρογραμμένες, συνήθως κακά εικονογραφημένες, αλλά και γοητευτικές με τον cult τρόπο τους, περιπέτειες. Σήμερα ιδιαίτερα δεν μπορούμε παρά να ρίξουμε μια νοσταλγική ματιά σ΄όλον αυτό τον pulp σωρό, η επιτυχία του οποίου την εποχή αυτή σατιρίζεται στο φιλμ. Ταυτόχρονα υπάρχει και το στοιχείο του σασπένς και κάμποσες ανατροπές στην πλοκή, όταν στο σκηνικό μπαίνει η αληθινή περιπέτεια.
Διασκεδαστική ταινία, αλλά και με πολλή αφέλεια της εποχής. Πάντως κάποιες σκηνές τραγουδιών του Κέι μου φάνηκαν πολύ βαρετές. Και, φυσικά, η πλοκή δεν πείθει και πολύ, αλλά αυτό ανήκει στη μεγάλη κατηγορία των αποδεκτών συμβάσεων που γνωρίζουμε από την αρχή. Σε γενικές γραμμές τη βρήκα ευχάριστη, αλλά και κάπως ξεπερασμένη.
ΥΓ: Για φανς ορισμένων ειδών: Ένας από τους "κακούς" είναι ο Μπόρις Καρλόφ αυτοπροσώπως.