Ο ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ (;) ΦΙΛΟΣ HARVEY

Το παλιό, κλασικό Χόλιγουντ κρύβει μερικές φορές απροσδόκητες εκπλήξεις. Μια τέτοια θεωρώ το φιλμ "Harvey", που γύρισε το 1950 ο παραγωγικός και "κάθε είδους" δημιουργός Henry Koster (1905-1988), με έναν Τζέιμς Στιούαρτ στα κέφια του.
Ο ήρωας της ταινίας (ο Στιούαρτ βεβαίως) είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, τρελός. Είναι ένας συμπαθέστατος, χαμογελαστός, ευγενέστατος, εύπορος μεσήλικας εργένης που ζει με τη μητέρα του και την αδελφή του στο μεγάλο τους σπίτι. Όλα καλά, μόνο που είναι λιγάκι αλκοολικός. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα: Ο Έλγουντ πιστεύει ότι δίπλα του βρίσκεται διαρκώς ο φανταστικός του φίλος, ο Χάρβεϊ, με τον οποίο μιλάει κανονικότατα και τον οποίο συστήνει με την πρώτη ευκαιρία σε κάθε άνθρωπο που συναντά. Μήπως ετοιμαζεστε να μου πείτε "ε, συμβαίνουν αυτά"; Όχι ακριβώς. Σύμφωνα με τον ήρωα ο Χάρβεϊ δεν είναι άνθρωπος, αλλά ένα... γιγάντιο κουνέλι, ένα κεφάλι ψηλότερο από τον ίδιο για την ακρίβεια (6 πόδια και κάτι, αφού ο Έλγουντ ξέρει το ακριβές του ύψος, πράγμα που τονίζει συχνά). Τα πράγματα θα πάρουν αστεία (ή μήπως σουρεαλιστική;) τροπή, όταν η αδελφή του, αφού πείθει και τη μητέρα, επιχειρούν να κλείσουν τον Έλγουντ σε ίδρυμα.
Η ταινία διαθέτει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Κατ' αρχήν έχει πολύ χιούμορ. Χαρακτηριστικό της όμως είναι το διφορούμενο που διαθέτει. Φυσικά μόνο ο Έλγουντ βλέπει τον Χάρβεϊ. Ναι, αλλά προς το τέλος του φιλμ και κάποιος άλλος αρχίζει να τον βλέπει, ενώ σε κάποιες σκηνές, όταν υποτιθεται ότι στο δωμάτιο μπαίνει ο τεράστιος λαγός, πόρτες ανοίγουν και κλείνουν μόνες τους. Και, σα να μην έφτανε αυτό, ο ήρωάς μας ιχυρίζεται ότι ο Χάρβεϊ είναι ένα pooka, το οποίο είναι πνεύμα της κέλτικης μυθολογίας που προσκολλάται σε έναν άνθρωπο!
Ωστόσο βρίσκω πολλά θετικά και στη φιλοσοφία της ταινίας: Η όλη ανάλαφρη ματιά σε κάθε λογής "περιθωριακούς" κάθε άλλο παρά αρνητική είναι. Όσον αφορά τους "τρελούς", ο Έλγουντ όχι μόνο είναι πολύ καλός και συμπαθής ο ίδιος, αλλά και κάνει καλό στους γύρω του. Όσοι έρχονται σε επαφή μαζί του κερδίζουν (και τον αγαπούν βεβαίως). Από την άλλη υπάρχει και μια πρώιμη αρνητική ματιά στα άσυλα και στην εμμονή στον εγκλεισμό σαν "θεραπεία" (στη συγκεκριμένη ταινία θεραπεία για ποιον λόγο;) Μην ξεχνάτε επίσης ότι ο συμπαθέστατος ήρωας είναι και αλκοολικός (σπανιότατο για θετικό χαρακτήρα την εποχή αυτή). Και υπάρχει και μια εξ ίσου θετική ματιά στους απόκληρους, τους losers κάθε είδους. Είναι οι άνθρωποι που συμπαθεί περισσότερο ο Έλγουντ, αυτοί που καλεί στο εύπορο σπίτι του (προς μεγάλη φρίκη των γυναικών του σπιτιού). Γενικά νομίζω ότι η όλη οπτική της ταινίας ξεφεύγει αρκετά από τα στάνταρ της εποχής κι ότι, σύμφωνα με το φιλμ, ένας τρελός μπορεί να είναι απείρως καλύτερος από το πλήθος των λογικών που τον περιστοιχίζουν..
Αν θέλετε πάντως μπορείτε να ξεχάσετε όλα αυτά τα ιδεολογικά. Η ταινία είναι συχνά πολύ αστεία και μερικές φορές αρκετά παράξενη, οι χαρακτήρες είναι ασυνήθιστοι, οπότε νομίζω ότι, πριν από οτιδήποτε άλλο, θα διασκεδάσετε. Και μόνο γι' αυτό αξίζει.
ΥΓ: Έμαθα εκ των υστέρων ότι το φιλμ επηρέασε το πολύ μεταγενέστερο cult "Donnie Darko", στο οποίο μάλιστα γίνεται και κάποια αναφορά στο "Ηarvey". Την εποχή που είδα το πρώτο αγνοούσα το τελευταίο, οπότε δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω προσωπικά.