ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΗ NEBRASKA

Ο ελληνοαμερικανός Alexander Payne αποδεικνύει με κάθε ταινία του ότι είναι ένας σημαντικός δημιουργός, με προσωπικό στιλ και ατμόσφαιρα: Χαμηλότονα οικογενειακά προβλήματα, μικρά οδοιπορικά, γλυκόπικρο χιούμορ. Η "Nebraska" του 2013 νομίζω ότι παγιώνει το στιλ αυτό.
Αυτή τη φορά ο Payne χρησιμοποιεί μαυρόασπρη φωτογραφία, τονίζοντας έτσι τη μελαγχολία - και τη μιζέρια, θα λέγαμε, πολλές φορές - των καταστάσεων που περιγράφει. Προσοχή όμως: Δεν νομίζω ότι "θα κόψετε τις φλάβες σας", καθώς και εδώ το χιούμορ, διακριτικό μεν αλλά παρόν και λυτρωτικό, κάνει και πάλι την εμφάνισή του.
Ένας γιος αποφασίζει να συνοδεύσει τον γέρο πατέρα του, που πάσχει από άνοια και τα έχει σχεδόν χαμένα, σε μια πόλη της Νεμπράσκα, όπου ο γέρος πιστεύει ότι θα εισπράξει 1000000 δολάρια. Από την αρχή ξέρουμε, μαζί με την οικογένεια, ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, αφού πρόκειται για ένα γελοίο και οφθαλμοφανές διαφημιστικό κόλπο. Ωστόσο ο γέρος δεν λέει να το καταλάβει και είναι αποφασισμένος να πάει, ακόμα και περπατώντας. Με τον γιο λοιπόν, ο οποίος αποφασίζει να του κάνει το χατίρι, ξεκινάνε ένα μακρύ ταξίδι, η σημαντικότερη στάση του οποίου θα είναι στην πόλη όπου γεννήθηκε και έζησε για πολλά χρόνια ο πατέρας. Οι μέρες που θα περάσουν μαζί θα τους φέρει κοντά και ο γιος θα γνωρίσει άγνωστες πτυχές της ζωής του στριφνού και πεισματάρη γέρου.
Ο Payne, μακριά από κάθε είδους ωραιοποίηση, τονίζει τη μιζέρια της αμερικάνικης επαρχίας, αλλά και την "λάθος πλευρά" του αμερικάνικου όνειρου, αφού όλοι σχεδόν οι ήρωες του φιλμ δεν είναι παρά loosers. Από την οθόνη παρελαύνουν σπαρταριστοί τύποι, αρνητικοί χαρακτήρες κυρίως, με άδειες ζωές, αλλά και αστείοι ταυτόχρονα. Οι περισσότεροι απ' αυτούς, βλέπετε, δεν είναι παρά υποκριτές συμφεροντολόγοι, εθισμένοι στο απόλυτο τίποτα της ζωής τους. Όλα αυτά όμως δεν παύουν να διαθέτουν και τη διασκεδαστική πλευρά τους...
Χιούμορ, μελαγχολία, συγκίνηση και ένα χαμηλότονο μεν,  αλλά παραδόξως δυνατό με τον τρόπο του, σχεδόν απογειωτικό, φινάλε, συνθέτουν μια από τις πολύ καλές ταινίες του 2013. Η οποία υποστηρίζεται από πολύ καλές ηθοποιίες, κυρίως βεβαίως του βετεράνου, σχεδόν ογδοντάρη πλέον, Μπρους Ντερν. Κατά τη γνώμη μου το φιλμ αξίζει απόλυτα τα βραβεία - ή τις υποψηφιότητες για βραβεία - που έχει δεχτεί.
ΥΓ: "Nebraska" λέγεται και ένας παλιός δίσκος του Bruce Springsteen, ένας από τους πιο μελωδικούς και χαμηλότονούς του, με ασπρόμαυρο μάλιστα εξώφυλλο. Μήπως κάτι έχει τελικά η Νεμπράσκα;