HER : ΔΙΚΗ ΤΟΥ Ή ΔΙΚΟΣ ΤΗΣ;

Ο Spike Jonze διαθέτει πάντοτε έντονη κλίση προς το παράδοξο, το φανταστικό, τα πολύπλοκα παιχνίδια του μυαλού, συγχρόνως όμως και μια έκδηλη ευαισθησία και τρυφερότητα. Τα στοιχεία αυτά δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το ""Her" (Δικός της) του 2013, το οποίο διαποτίζεται (για μια ακόμα φορά) από μια ασυνήθιστη αύρα.
Σς ένα κοντινό μέλλον ο μοναχικός πλεον ήρωας (έχει χωρίσει από τη γυναίκα που αγαπά μια ολόκληρη ζωή) περνά ανιαρά τη ζωή του δουλεύοντας (γράφει γεμάτες συναισθήματα επιστολές για άλλους που δεν διαθέτουν αυτή την ικανότητα), παίζοντας videogames στο σπίτι του ή κάνοντας σποραδικά τηλεφωνικό σεξ. Καμιά γυναίκα δεν φαίνεται τον ικανοποιεί ώστε να ξεκινήσει μια καινούρια σχέση, ώσπου αγοράζει ένα λειτουργικό σύστημα τεχνητής νοημοσύνης, κάτι σαν κινητό. Αυτή, η "Σαμάνθα", είναι αρχικά tabula rasa, διαθέτει όμως άπειρες πρακτικά δυνατότητες για ανάπτυξη, πολύ μεγαλύτερες από αυτές των ανθρώπινων όντων. Και, φυσικά, μπορεί να αποκτήσει προσωπικότητα. Η διαδικασία είναι αμφίδρομη: Η ΤΝ (τεχνητή νοημοσύνη) αναπτύσεται με βάση τα δεδομένα που της δίνει ο ιδιοκτήτης της και εκείνη,. με τη σειρά της, επηρεάζει με πολλούς τρόπους τη ζωή του. Σύντομα η μεταξύ τους σχέση θα εξελιχτεί σε κανονικότατο έρωτα και ο Θίοντορ θα νοιώσει μετά πολύ καιρό πραγματικά ευτυχισμένος. Τι θα γίνει στη συνέχεια όμως;
Το πραγματικά εντυπωσιακό στο φιλμ είναι ότι ο Jonze αντιμετωπίζει την παράδοξη αυτή σχέση με αληθινή ευαισθησία και τρυφερότητα, σαν μια κανονικότατη ερωτική ιστορία. Οι διακυμάνσεις της σχέσης, η εξέλιξή της, ακόμα και το πάθος υπάρχουν σ' αυτόν τον έρωτα με έναν άυλο σύντροφο. Παράλληλα οι ηθοποιίες τόσο του Γιοακίν Φίνιξ όσο και της Σκάρλετ Γιόχανσον (που εμφανίζεται σ' όλο το φιλμ μόνο ως φωνή) είναι εξαιρετικές. Και, παρά το ότι ο ήρωας παίζει (σχεδόν) μόνος με ένα... κινητό, κατάφερε να μη με κάνει να βαρεθώ. Συγχρόνως η μελλοντική κοινωνία, το περιβάλλον, φαίνονται άνετα, κομψά, αλλά και ψυχρά και απόκοσμα ταυτόχρονα, όπως ακριβώς αμφίσημο είναι νομίζω και το νόημα της ταινίας.
Τι μας λέει μ' όλα αυτά ο Jonze; Νομίζω ότι το φιλμ είναι ανοιχτό σε πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Πρόκειται για μια σάτιρα της σύγχρονης μοναχικότητας και ατομικότητας των ανθρώπων; Μια σάτιρα για τη σχέση, την εξάρτηση στην ουσία, του σύγχρονου ανθρώπου από τις μηχανές (έστω και μηχανές με δική τους προσωπικότητα); Ή μήπως είναι ένας ύμνος στο διαφορετικό; Διότι αυτό που δηλώνεται είναι "τι σημασία έχει το πώς και με ποιον ή με τι, αφού ο ήρωας είναι απόλυτα ευτυχισμένος"; Διαλέγετε και παίρνετε. Εγώ απλώς παραμένω σ' αυτά που ένοιωσα: Στο ότι είδα μια εμφανώς παράδοξη ιστορία, η οποία όμως ήταν δοσμένη με εξαιρετική ευαισθησία.