O HELLBOY ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΚΟΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ

Έχουμε ξαναπεί ότι ο ευφάνταστος Guillermo del Toro έχει δύο πρόσωπα: Κάνει μια δικιά του, προσωπική ταινία, και μετά ένα χολιγουντιανό blockbuster. Εγώ μπορεί να προτιμώ την πρώτη κατηγορία, των "προσωπικών" ταινιών του, πλην όμως χάρη στη φαντασία και την βαθειά του αγάπη για το φανταστικό τα καταφέρνει μια χαρά και στο άλλο είδος. Αποτέλεσμα τα blockbuster του να φέρουν την προσωπική του σφραγίδα, σε οπτικό επίπεδο τουλάχιστον. Έτσι, βλέποντας το δεύτερο Hellboy : The Golden Army, αναγνωρίζει κανείς το σύμπαν του δημιουργού του και μάλιστα πολλά πλάσματα θυμίζουν αυτά του "Λαβύρινθου του Πάνα".
Πέρα απ' αυτές τις οπτικές κυρίως ιδιαιτερότητες πάντως, η συγκεκριμένη ταινία πάσχει νομίζω από υπερφόρτωση. Πολλά πλάσματα, πολλοί κόσμοι, πολλά gadget, μαγικά και μη, όλα τέλος πάντων είναι πολλά. Δράση υπάρχει μπόλικη (αυτό μας έλειπε), χιούμορ επίσης, ρομαντικοί και ανεκπλήρωτοι έρωτες και μια μυθολογία που θυμίζει Τόλκιν σαν φόντο στην όλη ιστορία. Διασκέδασα, δεν λέω, αλλά μου έμεινε κάπως η αίσθηση του overdose. Του το συγχωρώ πάντως. Ο del Toro είναι αναμφισβήτητα αξιόλογος, αγαπά το κόμικς του Mignola, αλλά περιμένω εναγωνίως την επόμενη "δική του" ταινία. Αν πάντως είστε φίλοι των υπερθεαματικών περιπετειών θα χορτάσετε σίγουρα. Μέχρι λιγώματος.