WANTED: ΖΩΝΤΑΝΟΣ Ή (ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ) ΝΕΚΡΟΣ

Αρχικά πρέπει να πω ότι το "Wanted" του Ρώσου δεξιοτέχνη Timur Bekmambetov (που, όπως ήταν αναμενόμενο, πήγε στο Χόλιγουντ), είναι σεναριακά πιο ενδιαφέρον από το μέσο βιντεοκλιπάδικο, εφφετζίδικο blockbuster. Σ' αυτό συμβάλλουν το πρωτότυπο σενάριο, οι αρκετές ανατροπές (κυρίως στο ποιοι είναι "καλοί" και ποιοι "κακοί"), αλλά και τα πολιτικοκοινωνικά μηνύματα που περνά (ή θέλει να περάσει). Έχει βέβαια απομακρυνθεί πολύ από το κόμικς του σεναριογράφου Μαρκ Μίλαρ απ' όπου προήλθε, αυτό όμως, όπως έχω πει και στο παρελθόν, δεν με πειράζει ιδιαίτερα, αφού προσπαθώ πάντα να ξεχνώ το πρωτότυπο και να βλέπω την ταινία που προκύπτει ως αυτόνομο έργο.
Είναι λοιπόν σαφές ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κράμα Fight Club και Matrix και δεν είμαι ο μόνος που το λέει αυτό. Σε πολλά σημεία θα σας θυμίσει είτε το ένα είτε το άλλο, είτε ιδεολογικά / σεναριακά είτε οπτικά. Ο Bekmambetov - αν και προσωπικά τον βαριέμαι κάπως - είναι εξαιρετικά ικανός στην εντυπωσιακή, βιντεοκλιπάδικη περιπέτεια και τα κυνηγητά με αυτοκίνητα και μη, τη δράση που κόβει την ανάσα και τα ευφάνταστα σκηνοθετικά κόλπα. Ιδεολογικά όμως (εφ' όσον, όπως είπαμε, η περιπέτεια αυτή θέλει να είναι πιο σύνθετη από τη μέση ταινία δράσης και διαθέτει κι αυτή τη διάσταση) έχω αρκετές αντιρρήσεις. Έχει βεβαίως κάποια αναρχικά μηνύματα, ένα κάλεσμα για απελευθέρωση από την καθημερινή, καταπιεστική ρουτίνα που σε κάνει να νοιώθεις πρόωρα γέρος, ένα μήνυμα του στυλ "χτύπα τα όλα κάτω επι τέλους, τρίψ' τους τα στη μούρη και απελευθερώσου", πλην όμως όλη αυτή η macho αίσθηση που τα συνοδεύει, η οπλολαγνεία, το κάλεσμα για αυτοδικία και εκδίκηση, δεν είμαι σίγουρος αν οδηγούν σε μια αντιεξουσιαστική λογική ή έναν νέο φασισμό. Βέβαια στο τέλος η ανατροπή και η αμφισβήτηση των μέχρι στιγμής καρα-βίαιων προτύπων κάτι λέει, αλλά και πάλι η γενική εικόνα μένει. Και δεν είναι και σίγουρο το πόσο ουσιαστικά αμφισβητούνται. Αφείστε που με ενοχλούν αρκετά (και είναι και σεναριακά κάπως αβάσιμα) τα περί μοίρας που αποφασίζει τα εκάστοτε θύματα και ο όλος (για μια ακόμα φορά) μεσιανισμός.
Εν πάσει περιπτώσει, όλα αυτά ίσως για τους περισσότερους να είναι ψιλά γράμματα μπροστά στο τόσο χορταστικό υπερθέαμα, που σίγουρα με κράτησε για δύο ώρες. Αν αυτό είναι που ψάχνει κανείς, τότε μιλάμε για μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους.