ΚΟΚΚΙΝΑ ΣΑΤΕΝ ΚΑΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ

Το "Κόκκινο σατέν" (Satin Rouge) του Raja Amari του 2002 είναι η πρώτη τυνησιακή ταινία που βλέπω. Και, χωρίς να το θεωρήσω και κανένα αριστούργημα, πρέπει να πω ότι μου άρεσε αρκετά. Να πούμε κατ' αρχήν ότι η μουσουλμανική Τυνησία δεν έχει μια φανατικά ισλαμική κυβέρνηση που να επιβάλλει ισλαμικό νόμο. Δεν πρόκειται δηλαδή για θεοκρατικό κράτος. Γι' αυτό οι γυναίκες δεν κυκλοφορούν υποχρεωτικά με τσαντόρ, υπάρχουν καμπαρέ, είναι μια πολύ τουριστική χώρα κλπ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι γυναίκες δεν καταπιέζονται κάτω από το βάρος των παραδόσεων που τις θέλει κλεισμένες στο σπίτι - τουλάχιστον περισότερο από τους άντρες.
Μια καλοδιατηρημένη χήρα, προσπαθώντας να παρακολουθήσει την κόρη της που βρίσκεται σε ηλικία πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων, έρχεται σε επαφή με τον κόσμο του καμπαρέ, όπου γυναίκες όχι τόσο ευϋπόληπτες σύμφωνα με τα τρέχοντα ήθη ψυχαγωγούν τους αποκλειστικά σχεδόν άντρες πελάτες χορεύοντας χορό της κοιλιάς. Η χήρα, απόλυτα συντηρητική και καταπιεσμένη μέχρι τότε, γοητεύεται από τον κόσμο αυτόν και γίνεται η ίδια (κρυφά από το περιβάλλον της φυσικά) πετυχημένη χορεύτρια κοιλιάς. Το δράμα μοιάζει να ζυγώνει όλο και περισσότερο όταν εμπλέκεται ένας νέος άντρας... αλλά τελικά... δεν θα σας πω τι γίνεται τελικά.
Πρόκειται βέβαια για φεμινιστική ταινία, για ένα κάλεσμα εξόδου από την καταπίεση, και γι' αυτό τολμηρή ακόμα και για τα σχετικά ανεκτικά στάνταρ της χώρας. Ο χορός της κοιλιάς συμβολίζει την απελευθέρωση, των ενστίκτων, της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας, της γυναίκας συνολικά τελικά. Το όλο θέμα δίνεται αρκετά ευαίσθητα και ρεαλιστικά. Και είναι και ενδιαφέρουσα η στάση που κρατά ο σκηνοθέτης όταν όλα δείχνουν ότι το σκάνδαλο ετοιμάζεται να ξεσπάσει. Νομίζω ότι ο τελευταίος πάνω απ' όλα νοιάζεται για την αξιοπρέπεια της γυναίκας (στη χώρα του και γενικότερα). Καθόλου μεγάλη ταινία, πλην όμως συμπαθής και με αρκετό ενδιαφέρον.