Ο ΕΡΩΤΑΣ, Η ΧΟΛΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΤΟΥΣ

Σχεδόν πάντοτε η μεταφορά ενός καλού βιβλίου στο σινεμά υστερεί σε νοήματα και συχνά απογοητεύει τους φίλους του (του βιβλίου εννοώ), αυτό όμως δεν εμποδίζει πολλές φορές να έχουμε μια καλή ταινία, φτάνει να καταφέρουμε να ξεχάσουμε την προέλευσή της. Σπάνια όμως έχει γίνει τόσο κακή μεταφορά και συγχρόνως τόσο αδιάφορη και βαρετή ταινία όσο "Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας" του Mike Newell, από το γνωστό βιβλίο του Μαρκές βεβαίως.
Οι λόγοι της αποτυχίας είναι πολλοί: Οι εντελώς ψεύτικοι εμφανισιακά χαρακτήρες, οι κοιλιές στην αφήγηση, η μη δικαιολόγηση αρκετών πράξεων και καταστάσεων, η αδικαιολόγητα μακρά διάρκεια, οι ξαφνικές, άγαρμπες κωμικές σκηνές, που καθόλου δεν έδεναν με το δραματικό της υπόθεσης και που μάλλον αποδυνάμωναν τον περιρέοντα ρομαντισμό... για να αναφέρω μερικούς. Και, επιτέλους, ας μου λύσει κάποιος μια απορία: Γιατί ο πρωταγωνιστής δείχνεται τόσο γερασμένος, καμπούρης, αρρωστιάρης στα μέσα μόλις της ζωής του, τη στιγμή που πηδά κυριολεκτικά ό,τι κινείται; Όσο για τον κακό πατέρα της κοπέλας... ήταν κυριολεκτικά καρικατούρα, λες και βλέπαμε μια παρωδία. Σπάνια έχω δει τόσο μονοδιάστατο χαρακτήρα σε ταινία που δεν είναι συνηθισμένη χολυγουντιανή περιπέτεια δράσης με καλούς - κακούς και τίποτα παραπάνω. Και, τελικά, με τόσα εφφέ που διαθέτει το σινεμά, ήταν τόσο δύσκολο να γεράσουν στοιχειδώς πειστευτά την πρωταγωνίστρια, της οποίας το δέρμα παρέμενε αρυτίδωτο στα 70 της; Και προσθέστε και την φολκλορική, τουριστική ματιά στην εξωτική Κολομβία, για να δέσει το πράγμα.
Να πούμε ότι ο Χαβιέ Μπαρδέμ ήταν καλός; Ήταν. Αλλά, όπως ξέρετε, ένας καλός πρωταγωνιστής και μόνο δεν αρκεί να ανεβάσει μια ταινία στην οποία όλα τα άλλα χωλαίνουν. Κρίμα. Και να φανταστεί κανείς ότι ο Newell έχει κάνει συμπαθητικές ταινίες...