"Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ" Ή Η ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ ΚΑΙ Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ

 

Η Jane Campion είχε 12 χρόνια να κάνει ταινία, από την εποχή του μάλλον αδιάφορου "Bright Star" του 2009. Το 2021 όμως επανέρχεται δριμύτερη με την "Εξουσία του Σκύλου" (The Power of the Dog), για μένα μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, με τους Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και Κίρστεν Ντανστ στους βασικούς ρόλους.

Δύο αδέλφια κληρονομούν το πλούσιο ράντσο του πατέρα τους. Είναι όμως εντελώς διαφορετικά: Ο ένας ήρεμος, τζέντλεμαν, καλοντυμένος, προσαρμοσμένος στη νέα πραγματικότητα που έρχεται (τεχνολογία, άλλου είδους μπίζνες κλπ.), ο άλλος άξεστος, βρώμικος, μάτσο, με τους κάουμπόις του ράντσου να τον βλέπουν σαν θεό. Την ισορροπία, παρά τις διαφορές, ανάμεσα στους δύο θα ταράξει η απόφαση του πρώτου να παντρευτεί και η άφιξη του θηλυκού στοιχείου για πρώτη φορά στον αποκλειστικά αντρικό κόσμο τους. Αυτό θα είναι το πρώτο σοκ. Βαθύτερο σοκ όμως (όπως θα αποδειχτεί), θα προκαλέσει η άφιξη του νεαρού γιου της (η γυναίκα είναι χήρα και έχει γιο από τον πρώτο της άντρα), ενός λεπτεπίλεπτου, ευαίσθητου αγοριού που σπουδάζει ιατρική και φτιάχνει χάρτινα λουλούδια...

Εξαιρετικό φιλμ, που αποδομεί απόλυτα την περίφημη "Άγρια Δύση" και την όλη μάτσο κουλτούρα της και σκάβει για να αποκαλύψει τα καλά κρυμμένα μυστικά που κρύβονται κάτω από την τραχιά και "ηρωική" επιφάνεια. Σημειωτέον ότι ενώ η εικόνα είναι απόλυτα "γουέστερν" (ανοιχτοί ορίζοντες, αχανή, ξερά τοπία, κάουμπόις με σπιρούνια, κοπάδια κλπ.), διαδραματίζεται το 1925, αρκετά μετά δηλαδή την εποχή των κλασικών γουέστερν, όταν η τεχνολογία (αυτοκίνητα κ.ά.) έχει αρχίσει να εισβάλλει. Έτσι, εκτός της αποδόμησης που λέγαμε, το φιλμ καταγράφει και το τέλος μια ολόκληρης "μυθικής" εποχής, η οποία δεν ήταν τόσο ηρωική όσο παρουσιάζεται στις γνωστές παλιές ταινίες του είδους.

Αργή ταινία, λειτουργεί ως ένα είδος ψυχολογικού θρίλερ, όπου όλοι περιμένουμε με αγωνία την επικείμενη έκρηξη, η οποία όμως διαρκώς αναβάλλεται. Φυσικά ο αργός ρυθμός δεν με ενοχλεί καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα: Νομίζω ότι οι χαλαροί ρυθμοί ταιριάζουν απόλυτα με τα υποβόσκοντα στοιχεία που σιγοβράζουν κάτω από την επιφάνεια και αποκαλύπτονται βαθμιαία, εντείνοντας την αναμονή του θεατή. Όσο για το τέλος... ας μην πω τίποτα.

Όπως είπα σίγουρα στα 10 καλύτερα του 2021.