"REMINISENCE": Η ΜΝΗΜΗ ΞΑΝΑ...

 Πριν λίγο καιρό έτυχε να γράψω για το "Rememory", ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας του 2017. Λίγο μετά, εντελώς συμπτωματικά, βλέπω το "Reminisence" ("Ταξίδι Μέσα από τη Μνήμη" στην Ελλάδα), γυρισμένο το 2021 από τη Lisa Joy (είναι η πρώτη ταινία της) με τον Χιου Τζάκμαν και την Ρεμπέκα Φέργκιουσον στους κύριους ρόλους, που είναι επίσης επιστημονική φαντασία και διερευνά παρόμοια θέματα με την προηγούμενη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ένα από "γκάτζετ" του φιλμ, οι "πλακέτες" που καταγράφουν τη μνήμη κάποιου, είναι ως ντιζάιν σχεδόν όμοιες με το προηγούμενο. Μας απασχολεί άραγε τόσο το θέμα της μνήμης;

Ο ήρωας είναι ένας "ντετέκτιβ μνήμης". Διαχειρίζεται μια πολύπλοκη συσκευή με την οποία αναπαράγονται οπτικά, όπως ακριβώς συνέβησαν, συγκεκριμένα αποσπάσματα από τη μνήμη του πελάτη, ο οποίος ξαναζεί τα συμβάντα. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε για να λυθεί κάποιο πρόβλημα είτε επειδή οι πελάτες θέλουν να ξαναζήσουν σημαντικές στιγμές της ζωής τους. Ώσπου φτάνει κάποια "ιδιαίτερη" πελάτισσα και τα πάντα στη ζωή του ήρωα θα ανατραπούν, καθώς η γυναίκα αυτή θα του γίνει εμμονή.

Η ταινία ανήκει βέβαια σαφώς στο χώρο της ΕΦ, πλην όμως είναι δομημένη και διαθέτει όλα τα στοιχεία του νουάρ. Μοιραία γυναίκα, αναζήτηση, αστική ατμόσφαιρα, κακόφημα μπαρ, ανατροπές κλπ. κλπ. Όλα αυτά όμως διαδραματίζονται σε ένα φανταστικό μελλοντολογικό σκηνικό, όπου η στάθμη της θάλασσας έχει ανέβει και πολλές παραθαλάσσιες πόλεις έχουν, εν μέρει τουλάχιστον, βυθιστεί. Έτσι βλέπουμε ένα Μαϊάμι (όπου διαδραματίζεται η ιστορία) που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θυμίζει Βενετία (με ουρανοξύστες). Ταυτόχρονα υπάρχει κάποιος προβληματισμός που αφορά το θέμα της ανθρώπινης μνήμης. Επίσης ενδιαφέρον έχει η ιδέα ότι ο "ντετέκτιβ" εξ ορισμού γίνεται συγχρόνως και κάτι σαν εξομολογητής, κάποιος που του εμπιστευόμαστε τα μυστικά μας, αφού υποχρεωτικά βλέπει κι εκείνος τις αναμνήσει του πελάτη.

Ίσως κάποιες κοιλιές να υπάρχουν, ωστόσο είδα την ταινία με ενδιαφέρον (και μου άρεσαν και τα "παρακμιακά", στα όρια του μετακαταστροφικού, σκηνικά). Και εκτίμησα το ότι δεν κάνει παραχωρήσεις σε γελοία χάπι εντ κλπ. κλπ. Όπως τα κλασικά νουάρ δηλαδή. Δίχως να είναι αριστούργημα, το βρήκα καλό.