"COLLECTIVE": ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ, ΜΑ ΤΟΣΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΑ...

 Το "Collective" είναι αυτό που λέμε "δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ", δηλ. ντοκιμαντέρ μεν, με τα αληθινά πρόσωπα να παίζουν τους εαυτούς τους, αλλά σκηνοθετημένο με ντοκιμαντερίστικο τρόπο, ώστε να αναπαριστά τα αληθινά γεγονότα. Είναι ρουμάνικο, γυρίστηκε το 2019 από τον Alexander Nanau και - τουλάχιστον τα αληθινά γεγονότα που πραγματεύεται - είναι συγκλονιστικά.

Ας δούμε όμως τα γεγονότα (στην ταινία αυτή δεν έχει πολύ νόημα να μιλήσουμε για σκηνοθεσία, στιλ κλπ. Τα ωμά γεγονότα είναι αυτά που έχουν σε αφήνουν άναυδο. Και. μην παρεξηγήσετε αυτό που θα πω, κάθε άλλο παρά παράδεισο θεωρώ τη χώρα μας, αλλά όντως μπροστά σε χώρες όπως η Ρουμανία ή η Βουλγαρία είμαστε παράδεισος. Το έχω διασταυρώσει και από προσωπικές μαρτυρίες). Τα γεγονότα λοιπόν: Το 2015 μια πυρκαγιά σε ένα πολύ γνωστό κλαμπ, το "Colectiv", στοίχησε τη ζωή σε 27 άτομα, νέους κυρίως που διασκέδαζαν, ενώ άλλοι 180 υπέστησαν βαριά ή ελαφρότερα εγκαύματα και μπήκαν σε νοσοκομείο. Έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις και κόστισε στην τότε κυβέρνηση, διότι αποδείχτηκε ότι ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ της πρωτεύουσας δεν διέθετε έξοδο κινδύνου και εκεί οφειλόταν μεγάλο μέρος του κακού. Νομίζετε ότι το πράγμα τελειώνει εδώ; Λάθος. Μόλις αρχίζει. Την επόμενη κιόλας εβδομάδα πολλοί από τους τραυματίες άρχισαν να πεθαίνουν στα νοσοκομεία δίχως αυτό να δικαιολογείται από τα εγκαύματά τους. Κάποια πηγή "ψιθύρισε" την αιτία σε μια αθλητική (!!!) εφημερίδα και ένας βετεράνος δημοσιογράφος της άρχισε να δουλεύει υποδειγματικά στο στιλ του "'Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου", φέρνοντας στο φως ένα κολοσσιαίο σκάνδαλο, που μπροστά του η έλλειψη πόρτας κινδύνου είναι... πταίσμα: Μια μεγάλη φαρμακευτική εταιρία της χώρας, που, έχοντας προνομιακή μεταχείριση, τροφοδοτούσε αποκλειστικά κάποιες εκατοντάδες νοσοκομείων, έβγαζε εκατομμύρια νοθεύοντας τα κοινά αντισηπτικά (αυτά που στις μέρες μας χρησιμοποιούμε κατά κόρον εναντίον του Covid) σε βαθμό κακουργήματος, του στιλ αντί π.χ. για 100 ml της τάδε ουσίας αυτοί βάζανε 15. Οι γιατροί εξέταζαν και εγχείριζαν έχοντας "απολυμάνει" τα χέρια τους, οι τραυματίες όμως πέθαιναν κατά δεκάδες από μολύνσεις των πληγών τους. 

Ο υπουργός Υγείας παραιτήθηκε, ο νέος είχε κάθε διάθεση να κλείσει το απόστημα, κάποιοι υπεύθυνοι της εταιρίας που ήξεραν πολλά "αυτοκτόνησαν" (ή τους αυτοκτόνησαν) κλπ. κλπ. Ωστόσο ένας υπουργός με "καλή θέληση" δεν αρκεί. Αποδείχτηκε ότι το πράγμα πάει πολύ βαθύτερα: Η εταιρία λαδώνει πάμπολλους μάνατζερ νοσοκομείων και γιατρούς ώστε, ακριβώς, να μην κάνουν χημικό έλεγχο στα προϊόντα που παραλαμβάνει το νοσοκομείο. Κοινώς ολόκληρο το σύστημα νοσεί και οι μισοί εργαζόμενοι είναι συνυπεύθυνο. Πώς να τα διορθώσεις όλα αυτά; Απολύοντας τους μισούς γιατρούς και υπαλλήλους; Και μετά πώς θα λειτουργήσει οτιδήποτε; Αδιέξοδο.

Αυτά. Γι' αυτό σας είπα ότι μπροστά σε κάποιες χώρες, εμείς είμαστε "παράδεισος" (δώστε βάση στα εισαγωγικά). Τίποτα άλλο για το φιλμ καθ' εαυτό. Ήθελα μόνο να περιγράψω γυμνά τα γεγονότα. Και να πω ότι η ανθρώπινη απληστία πάντοτε έκανε την κοινωνία κόλαση.