ΤΟ ΣΑΣΠΕΝΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ "PREDATOR"

Υπάρχουν ταινίες δίχως "βάθος" και οποιοδήποτε "μήνυμα", ταινίες καθαρής δράσης (αλλά και κάτι άλλο) που, παρ΄όλα αυτά, τις απολαμβάνω απόλυτα. Τέτοια ταινία παρμένει για μένα το πρώτο "Predator" (Ο Κυνηγός) του John McTiernan (ήταν η δέυτερη ταινία του, γυρισμένη το 1987), ενός σκηνοθέτη ειδικευμένου στα φιλμ δράσης (θυμηθείται τα πρώτα "Die Hard"), ο οποίος εξαφανίστηκε ξαφνικά μετά το 2003. Με τον Σβαρτσενέγκερ φυσικά σε ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι.

Μια ομάδα αμερικανών κομάντος αποβιβάζεται σε ζούγκλα της Κεντρικής ή Νότιας Αμερικής για να απελευθερώσει κάποιους σημαντικούς, που κρατούν αιχμάλωτους οι αντάρτες της περιοχής. Σύντομα, όταν θα εντοπίσουν τα πρώτα ίχνη (και την πρώτη φρίκη) θα αντιληφτούν ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Και ότι ο εχθρός δεν είναι αυτός για τον οποίο είχαν προετοιμαστεί.

Κατ' αρχήν το φιλμ διαθέτει μια μεγάλη (για την εποχή τουλάχιστον) πρωτοτυπία: Ξεκινά ως ρουτινιέρικο (αλλά πολύ καλογυρισμένο) φιλμ δράσης με καλούς κομάντος και κακούς αντάρτες και απροειδοποίητα, μετά από κάμποση ώρα, μετατρέπεται αιφνιδίως σε φιλμ επιστημονικής φαντασίας, στο οποίο μάλιστα πρωταγωνιστεί ένα πλάσμα τόσο πρωτότυπα σχεδιασμένο, με τόσο αξέχαστη μορφή, που παραμένει στην "επικαιρότητα" μέχρι σήμερα. Τα διάφορα (ανούσια βεβαίως) σίκουελ που ακολούθησαν το αποδεικνύουν. Ο συνδυασμός συνεχούς δράσης, τρόμου και επιστημονικής φαντασίας λειτουργεί άψογα. Ο θεατής νομίζω ότι πάντοτε θα καθηλώνεται παρακολουθώντας το. 

Τι να πεις για το ανύπαρκτο στόρι; Μια ομάδα κομάντος πολεμά κάτι αόρατο στη ζούγκλα. Αυτό είναι όλο. Κι όμως, καταφέρνει να κόβει την ανάσα. Η σφιχτή σκηνοθεσία; Το άψογο τάιμινγκ; Όλα συμβάλλουν σ' αυτό. Θα το ξαναπώ: Είναι μία από τις λίγες φορές που μου αρέσι μια ταινία καθαρής δράσης και τίποτα άλλο.