ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ, Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΟ "PROOF"

 

Ο πατέρας υπήρξε στα νιάτα του ιδιοφυής μαθηματικός, τόσο που σχεδόν άλλαξε τα σύγχρονα μαθηματικά. Από μια ηλικία όμως και μετά κατέρρευσε πνευματικά και τελικά τρελάθηκε. Η μία από τις δύο κόρες του (ίσως από κληρονομικότητα) γίνεται, νεαρή ακόμα, επίσης λαμπρή μαθηματικός. Πάνω στην ακμή της όμως αναγκάζεται να αφήσει βαθμιαία σπουδές και (μαθηματικά) όνειρα για να φροντίσει τον παρανοϊκό της πατέρα. Σιγά σιγά βυθίζεται στην κτάθλιψη και την αυτοεγκατάλειψη και νοιώθει ότι, εκτός από το μαθηματικό ταλέντο, έχει ίσως κληρονομήσει και την τρέλα του πατέρα. Ο έρωτας ενός συμφοιτητή της, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορεί να βελτιώσει τα πράγματα.

Αυτά συμβαίνουν στο "Proof" του 2005, που σκηνοθέτησε ο John Madden με μια εξαιρετική Γκουίνεθ Πάλτροου, αλλά και τον Άντονι Χόπκινς και τον Τζέικ Γκίλενχαλ στους κύριους ρόλους. Βρήκα το φιλμ πολύ δυνατό ως ψυχολογικό δράμα και, για κάποιο λόγο, με συγκίνησε ιδιάιτερα. Η σχέση τρέλας και μαθηματικών έχει κι άλλες φορές εξεταστεί (όντως κάποια μεγάλα μαθηματικά μυαλά οδηγήθηκαν στην παράνοια), ενώ εδώ θίγεται και το θέμα της κληρονομικότητας: Μπορεί να καθορίσει (και ενίοτε να καταστρέψει) τη ζωή κάποιου ή όλα είναι ζήτημα θέλησης, αγώνα και, κυρίως, συνθηκών; Ποια είναι δηλαδή η σχέση κληρονομικότητας - περιβάλλοντος; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχει η κόρη κληρονομική προδιάθεση προς την τρέλα ή οδηγείται σ᾽αυτή λόγω του τοξικού περιβάλλοντος στο οποίο ζει (στη συμβίωση δηλαδή με έναν  πνευματικά ασταθή πατέρα); 

Πέραν των πολλών ερωτημάτων που θετει, το φιλμ διαθέτει ένα είδος (ψυχολογικού) σασπένς, καθώς υπάρχουν οι ανατροπές για την πατρότητα ένός χειρογράφου ή στην τελική έκβαση του δράματος. Εμένα μου άρεσε αρκετά και θαύμασα την ηθοποιία της Πάλτροου. Δεν ξέρω πάντως αν θα αρέσει σε όλους.