"KILLER'S KISS": ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ Ο ΚΙΟΥΜΠΡΙΚ

Μερικές φορές (όχι πάντοτε, είναι αλήθεια) όταν κανείς είναι μεγάλος φαίνεται από την αρχή. Το σχόλιο με αφορμή τη δεύτερη μόλις ταινία του Stanley Kubrick (1928-1999) "Killer's Kiss" (Το Φιλί του Δολοφόνου) του 1955. (Σημειωτέον ότι η πρώτη του ήταν στα όρια του φιλμ μεγάλου μήκους, διαρκώντας μόλις 62').
Το "Killer's Kiss" λοιπόν είναι ένα ωραίο νουάρ, στο οποίο ξεχωρίζει η υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία. Ένας μάλλον τελειωμένος πυγμάχος που περιμένει σ' ένα σιδηροδρομικό σταθμό διηγείται την ιστορία του: Έναν αγώνα που έχασε, μια γυναίκα που ερωτεύτηκε και όσα δραματικά και γεμάτα δράση συνέβησαν μετά.
Υπάρχει ο κλασικός μοναχικός ήρωας, υπάρχει αυτή η χαρακτηριστική παρακμιακή ατμόσφαιρα, τόσο συνηθισμένη στα νουάρ και, πάνω απ' όλα, υπάρχει η σύγχρονη, βρώμικη μεγαλούπολη, που μοιάζει να κυριαρχεί πάνω σε όλους και όλα. Πνιγηρά δωμάτια, σκοτεινά, γεμάτα σκιές αδιέξοδα, εγκαταλειμμένες ταράτσες πολυκατοικιών, ρινγκ γεμάτα καπνό και ιδρώτα, όλα συνθέτουν μια καθόλου κολακευτική εικόνα της ζωής στις πόλεις. Αλλά αυτά δεν θα ήταν τίποτα μπροστά σε μια σειρά από κλασικές σκηνές, κυρίως προς το τέλος. Στέκομαι με ιδιαίτερο θαυμασμό στο κυνηγητό στις ταράτσες και στη φοβερή σκηνή της πάλης στην αποθήκη με τις κούκλες (δεκαετίες μετά, στη "Λάμψη", ο Κιούμπρικ ξαναθυμήθηκε στο τσεκούρι).
Σεναριακά είναι απλό και στους κλασικούς δρόμους του νουάρ, ενώ ο προϋπολογισμός μικρός. Επίσης σε κάποιες σκηνές μπορεί να θεωρήσετε ότι το "τραβάει" λιγάκι για να προσθέσει χρόνο. Είναι όμως τόσο δυνατή η σκηνοθεσία και οι εικόνες του 27χρονου Κιούμπρικ, που καθιστούν το φιλμ κάτι που αξίζει να δείτε.