Η "ΚΟΚΚΙΝΗ ΕΚΛΕΙΨΗ" ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΚΙΛΕΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙΣ

Από την Αργεντινή μας έρχεται η "Κόκκινη Έκλειψη" (Rojo) του 2018, μια ταινία του Benjamin Naishtat. Πολιτική, αλληγορική, αλλά και με (ηθελημένα) κενά.
Σε μια επαρχιακή πόλη της Αργεντινής το 1975 ένας εύπορος δικηγόρος προσβάλλεται σκαιά από έναν άγνωστο, νευρικό τύπο σε ένα εστιατόριο. Αργότερα, καθώς επιστρέφουν σπίτι με τη γυναίκα του, ο άγνωστος θα τους σταματήσει σε ένα ερημικό σημείο και θα αυτοκτονήσει μπροστά στα μάτια τους. Ο δικηγόρος αναλαμβάνει να τον πάει σε νοσοκομείο, αντ' αυτού όμως, όταν μένει μόνος, τον πετά στην έρημο. Λίγους μήνες αργότερα ένας περίεργος ντετέκτιβ θα φτάσει στην πόλη...
Η ταινία πλέκει ένα μυστήριο δημιουργώντας μια πνιγηρή (όπως η πόλη και το περιβάλλον ) ατμόσφαιρα, έχει μια επιφανειακά αστυνομική υφή, στην πραγματικότητα όμως είναι καθαρά αλληγορική. Γι' αυτό και επίτηδες αφήνει κενά και δεν εξηγεί πολλά πράγματα. Αν λοιπόν θέλετε να δείτε μια καθαρά αστυνομική ιστορία, φοβάμαι ότι θα απογοητευτείτε. Ο Naishtat μιλά εδώ για τη δικτατορία στη χώρα του (βρισκόμαστε στην εποχή του Περόν, που σύντομα θα δώσει τη θέση της στον αιμοσταγή δικτάτορα Βιντέλα) και επικεντρώνει σε ένα από τα φρικτότερα σημεία της: Τις "εξαφανίσεις" πολιτών στα καλά καθούμενα, κάτι που κράτησε πολλά χρόνια (και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής). Έτσι το στοιχείο της εξαφάνισης υπάρχει παντού (ακόμα και η συμβολοκή έκλειψη του ήλιου). Κυρίως όμως, κατά τη γνώμη μου, μιλά για κάτι άλλο: Για μια γενικότερα διεφθαρμένη ως το κόκαλο κοινωνία, σε όλα τα επίπεδα (το σιωπηλό "πλιάτσικο" στη σκηνή της αρχής, οι κρυφές σκευωρίες του δικηγόρου και του πλούσιου φίλου του, οι "προσβεβλημένοι" νεαροί και οι αντιδράσεις τους, ο πανταχού παρόν ηλίθιος και κακόγουστος εθνικισμός - θυμίζει πολύ και τον αντίστοιχο δικό μας - ο καθολικισμός, όλα βρωμάνε και φτιάχνουν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, στην οποία συμβάλλει και η "ξεθωριασμένη" απόλυτα 70ς φωτογραφία και ατμόσφαιρα. Όλα μυρίζουν παρακμή και φθορά στο πικρό αυτό φιλμ, που βέβαια σατιρίζει σκληρά μια ολόκληρη κοινωνία, τονίζοντας τη σιωπηλή συμμετοχή και την ευθύνη της για ότι συμβαίνει σε "υψηλό" πολιτικό επίπεδο.
Ίσως κάπως στρυφνό, πικρό και δίχως να ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα από την ιστορία, έχει το ενδιαφέρον του με τη στυλιζαρισμένη, υπνωτική σκηνοθεσία και την κριτική που ασκεί, αλλά νομίζω ότι θα "τρομάξει" πολλούς.