"YESTERDAY": ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ BEATLES

Η ιδέα είναι έξυπνη και πρωτότυπη. Ο Danny Boyle είναι σκηνοθέτης "παντός καιρού" και ξέρει τη δουλειά του. Έτσι, αν μη τι άλλο, το "Yesterday" του 2019 βλέπεται ευχάριστα. Συν κάτι άλλο σημαντικό...
Ένας μουσικός του δρόμου, που μάταια προσπαθεί να γίνει γνωστός και να κάνει καριέρα, ανακαλύπτει μετά από παγκόσμιο blackout ελάχιστων λεπτών, ότι ουδείς γνωρίζει ή θυμάται τους Beatles. Τότε... τι πιο φυσικό, θα καρπωθεί τη δόξα τους: Αρχίζει να παρουσιάζει ένα ένα τα αριστουργήματά τους ως δικά του τραγούδια και φυσικά γίνεται μέσα σε λίγες μέρες σούπερ σταρ. Τι σούπερ σταρ δηλαδή, μάλλον ο σημαντικότερος τραγουδοποιός όλων των εποχών. Παράλληλα όμως "τρέχει" και μια αισθηματική σχέση...
Γλυκιά, ρομαντική κωμωδία, με καλά σημεία, αλλά και αρκετά άμεσα προβλέψιμα κλισέ. Ιδιαίτερα προς το τέλος, όταν το αισθηματικό κομμάτι παίρνει το πάνω χέρι, θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει ακόμα και ξενέρωτο. Ωστόσο το φιλμ φροντίζει να διατηρεί διαρκώς την feelgood ατμόσφαιρά του, οπότε, μικρό το κακό. Φυσικά, το αντιλαμβάνεστε: Το ατού βρίσκεται αλλού. Στη διάρκειά του ακούμε πάμπολλα αριστουργηματικά τραγούδια του μεγάλου γκρουπ. Κι όπως εδώ τα ακούμε όλα μαζί... δεν προλαβαίνουμε να επαναλαμβάνουμε έκθαμβοι: "Α, ναι, είναι κι αυτό, έγραψαν κι αυτό...". Στο μεταξύ γίνονται και διάφορα έξυπνα σχόλια περί μουσικής, που πρέπει να έχεις ασχοληθεί με αυτή για να τα πιάσεις. Προσωπικά με διασκέδασαν πολύ (κυρίως το αστείο με τους Oasis). Σε βασικό ρόλο, παίζοντας τον εαυτό του, εμφανίζεται ο σημερινός σταρ Ed Sheeran. Έτσι οι 18άρηδες φαν θα έχουν μια ακόμα ευκαιρία να το χαρούν. Προσωπικά εκτίμησα την βαθύτατη "υπόκλιση" που κάνει ο Sheeran στους Beatles, αποδεχόμενος εντελώς ακομπλεξάριστα την απόλυτη ανωτερότητά τους απέναντι στη δική του δουλειά.
Όπως καταλάβατε είμαι μπητλικός. Ως εκ τούτου το απόλαυσα, παρά τα κλισέ που λέγαμε. Αν είστε κι εσείς να πάτε οπωσδήποτε. Αν δεν ασχολείστε και πολύ με μουσική όμως (ή γνωρίζετε μόνο τους χιπχοπάδες των τελευταίων 10-15 χρόνων), αφήστε το καλύτερα. Εκτός του ότι δεν θα καταλάβετε πολλά από τα έξυπνα περί μουσικής σχόλια της ταινίας, που προϋποθέτουν και γνώση του έργου του συγκροτήματος, θα δείτε απλώς μια χαριτωμένη αισθηματική κωμωδία.