"ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΙΑ" ΠΟΥ... ΜΟΥΓΚΡΙΖΟΥΝ

Ο Jean-Jacques Annaud πάντοτε αρεσκόταν να καταπιάνεται με μεγαλεπήβολα θέματα ή, τέλος πάντων, με φιλμ που απαιτούν πολύ δύσκολα γυρίσματα. Όχι πάντοτε με επιτυχία κατά τη γνώμη μου, παρά το ότι συνήθως τα οπτικά αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Το 2004 λοιπόν, θέλοντας ίσως να επαναλάβει την επιτυχία της παλιότερής του "Αρκούδας", γυρίζει τα "Δύο Αδέλφια" (Deux Freres), με πρωταγωνίστριες (εκτός του Γκάι Πιρς) δύο τίγρεις.
Στην Ινδοκίνα της δεκαετίας του 20 δύο τιγράκια αποχωρίζονται βίαια μετά τον φόνο της μητέρας τους και βρίσκονται υπό διαφορετικές το καθένα συνθήκες αιχμαλωσίας. Στην ιστορία εμπλέκονται ένας παράξενος, σκεπτόμενος κυνηγός - εξερευνητής (κλέβει και βουδιστικά αγάλματα, τα οποία πουλά στη Δύση), ένας γάλλος διοικητής και το δεκάχρονο παιδί του, οι ιδιοκτήτες ενός τσίρκου, ο ντόπιος εκδικητικός διοικητής και άλλοι. Ο κυνηγός δένεται με το ένα τιγράκι, το αγόρι του διοικητή με το άλλο... και μετά από κάποιον καιρό τα δύο αδέλφια τίγρεις θα ξανασυναντηθούν με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Φυσικά οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι τα δύο πανέμορφα ζώα - και το εξωτικό τοπίο της ζούγκλας με τους ερειπωμένους ναούς. Η ταινία προσπαθεί να βγάλει συγκίνηση, τα γυρίσματα πρέπει να ήταν όντως δύσκολα, οι εικόνες είναι συχνά πανέμορφες (θυμίζουν βέβαια National Geographic), η όλη ιστορία όμως λίγο με έπεισε. Βλέπετε, η συμπεριφορά των ζώων μου φάνηκε αρκετά ανθρωποκεντρική. Δεν ξέρω με λίγα λόγια αν αληθινές τίγρεις θα συμπεριφέρονταν, θα ένοιωθαν και θα έκαναν όλα όσα περιγράφονται. Γενικά η ταινία μου φάνηκε ότι μάλλον απευθύνεται σε εφηβικό κοινό και όλα ρέουν σαν ένα είδος παραμυθιού. Στο τέλος υπάρχει και κείμενο για τον αριθμό των τίγρεων που μειώνεται ραγδαία.
Δείτε το αν σας αρέσουν οι εξωτικές εικόνες και, φυσικά, αν ενδιαφέρεστε για τα ζώα - εδώ οι τίγρεις είναι μεγαλοπρεπείς. Γενικά για την ωραία εικόνα του. Τώρα αν θα συγκινηθείτε κιόλας... δικό σας θέμα.