ΜΕΓΑΛΕΠΗΒΟΛΟ, ΑΛΛΑ KAI ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟ "REMAINDER"

Ο ισραηλινός Omer Fast είναι σχετικά γνωστός video artist. Το "Remainder" του 2015 είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του και είναι γερμανοβρετανική παραγωγή. Είναι αρκετά εντυπωσιακή σαν concept, έχει μάλλον υπέρμετρες φιλόδοξίες και εικαστικές ανησυχίες, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε ιδιάιτερα.
Ένας νεαρός λονδρέζος χτυπιέται ξαφνικά από ένα ακαθόριστο αντικείμενο που πέφτει από έναν ουρανοξύστη και χάνει τη μνήμη του. Μετά μια περίοδο πλήρους απώλειας των πάντων - ζει σχεδόν σαν κλοσάρ - αποκτά πολλά λεφτά χάρη στην υπέρογκη αποζημείωση που παίρνει και αρχίζει να σχεδιάζει από την αρχή όσα σχετίζονται με το ατύχημά του, πασχίζοντας να βρει εξηγήσεις για το τι, το γιατί και πώς έχει συμβεί. Θα χρειαστεί να επανασχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια τα όσα θυμάται τη στιγμή του ατυχήματος, να ξαναχτίσει ολόκληρη γειτονιά σχεδόν, σε κάτι που γίνεται όλο και μεγαλύτερο, αλλά και όλο και πιο επικίνδυνο ταυτόχρονα...
Φυσικά το πρώτο που έρχεται στο νου είναι το "Memento". Θα προσθέσω ότι το άλλο που θυμίζει είναι η "Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης". Πρόκειται για κάτι ανάμεσα σ' αυτά τα δύο. Πολλοί θα ενθουσιαστούν σκεπτόμενοι ότι "αυτές είναι δύο από τις αγαπημένες μου ταινίες" (προσωπικά μ' αρέσει το "Μεμέντο", αλλά όχι τόσο η "Συνεκδοχή"). Ναι, αλλά το ότι κάτι είναι "ανάμεσα στα δύο" δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είναι τόσο καλό όσο αυτά, και πολύ περισσότερο ότι είναι καλύτερο κι από τα δύο, αφού τα συνδυάζει. Είπαμε ότι το φιλμ είναι φιλόδοξο και εικαστικό, κάπου όμως, μετά από το αρχικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, "το χάνει" κατά τη γνώμη μου και γίνεται όλο και περισσότερο επαναλαμβανόμενο. Με λίγα λόγια με κούρασε αρκετά. Και, για να ομολογήσω και την αμαρτία μου, προσωπικά στο τέλος δεν πολυκατάλαβα τι ακριβώς έχει συμβεί. Κι αυτά τα μπερδέματα (προσοχή: δεν εννοώ το συνειδητά "ανοιχτό τέλος", εννοώ αυτό που έχει υποτίθεται μια λογική, αλλά είναι τόσο πολύπλοκη που τελικά σου μένουν κάμποσα κενά), αυτά τα μπερδέματα λοιπόν δεν είναι ακριβώς ό,τι αγαπώ περισσότερο.
Τέλος πάντων η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα και το φιλμ υποτίθεται ότι είναι ένας γρίφος που θα σκέπτεστε αρκετά μετά το τέλος του, προσπαθώντας να τον λύσετε. Βασίζεται σε μυθιστόρημα του Τομ ΜακΚάθι, το οποίο ομολογώ ότι μου κίνησε το ενδιαφέρον να διαβάσω. Ωστοσο, πρέπει να ξαναπώ, η ταινία με κούρασε αρκετά και τελικά μου άφησε κενά. Παρ΄ όλα αυτά θα πρότεινα να της δώσετε μια ευκαιρία. Για το αξιοπερίεργο του πράγματος.