"ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ" Ή ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΠΟΥ ΣΥΝΘΛΙΒΕΙ

Ο James Schamus είναι παραγωγός και σεναριογράφος (μόνιμος σχεδόν συνεργάτης του Ang Lee μάλιστα). Ο Φίλιπ Ροθ είναι βέβαια ένας από τους γνωστότερους εν ζωή αμερικανούς συγγραφείς. Η συνάντησή τους γίνεται το 2016 με την πρώτη σκηνοθετικά μεγάλου μήκους ταινία του πρώτου, την "Αγανάκτηση" (Indignation), από το ομώνυμο βιβλίο του δεύτερου, και τα αποτελέσματα είναι νομίζω ευτυχή.
Στην αρχή βλέπουμε ένα διπλό φλας μπακ, από το τώρα, σε ένα γηροκομείο, στον πόλεμο της Κορέας στς μέσα των 50ς και μετά στην Αμερική του 1951. Τότε, σε ένα "σοβαρό" αλλά συντηρητικό πανεπιστήμιο του Οχάιο φτάνει για να σπουδάσει ένας προικισμένος και ιδεολόγος νέος, αφήνοντας την εβραϊκή οικογένειά του και τη δουλειά στο κρεοπωλείο του πατέρα του. Θα γνωρίσει άλλους συμφοιτητές, θα ερωτευτεί για πρώτη φορά μια ψυχολογικά "ασταθή" κοπέλα, αλλά όλα, μα όλα, στο περιβάλλον του τον πιέζουν αφόρητα. Ο κομφορμισμός - και η "με το γάντι" καταπιεστική επιβολή του - βασιλεύουν παντού.
Η ταινία είναι καλογυρισμένη, με στιβαρή σκηνοθεσία, εξαιρετικές ηθοποιίες και πολύ καλή ατμόσφαιρα εποχής. Πάνω απ' όλα βέβαια μιλά για την καταπίεση. Ο νεαρός ήρωας πιέζεται τόσο από το συντηρητικό πανεπιστημιακό περιβάλλον (οι διάλογοι με τον πρύτανη είναι από τα καλύτερα σημεία του φιλμ), όσο και από την οικογένειά του. Και προσοχή: Όχι μόνο από το καθηγητικό κατεστημένο, αλλά και από τις "λέσχες" των συμφοιτητών του, τη στάση τους απέναντι στη σχέση του, τους συγκατοίκους του. Κι από την άλλη, όχι μόνο από τον ούτως ή άλλως φορτικό και υπερπροστατευτικό πατέρα του, αλλά και από τη "γλυκιά και καλόβολη" μητέρα του, η οποία, ωστόσο, σε μια κρίσιμη στιγμή θα παίξει καθοριστικό (αρνητικό) ρόλο. Η αναμενόμενη εξέγερση, που σιγοβράζει καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ, θα έχει τραγικά αποτελέσματα.
Τη βρήκα πολύ καλή ταινία, που μιλά για μια πραγματικά μετ' εμποδίων ενηλικίωση και για μια ασφυκτική σε όλες της τις δομές κοινωνία (της Αμερικής του 50 τουλάχιστον). Και για το πώς συνθλίβονται οι καλύτερες περιπτώσεις όταν αρνηθούν (δεν μπορούν θα ήταν καλύτερα να πούμε στη συγκεκριμένη περίπτωση) να ακολουθήσουν την πεπατημένη. Απολαύστε την, αν βεβαίως δεν σας κουράζουν οι μακροί διάλογοι (πολύ καλοί, παρεπιπτόντως), οι σχετικά αργοί (αλλά τόσο ταιριαστοί) ρυθμοί και η έλλειψη δράσης και εφέ... Αλλά δεν βρίσκεται, προφανώς, σ' αυτά το νόημα ενός όμορφου φιλμ, με πολύ δυνατό, σημειωτέον, φινάλε.