"ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΑΠΟ ΚΟΚΚΑΛΟ": ΕΝΑ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ ΤΡΟΜΟΥ

Ο S. Craig Zahler είναι πρωτοεμφανιζόμενος σαν σκηνοθέτης. Είναι όμως, όπως διαβάζω, και σεναριογράφος και μουσικός (heavy metal μάλιστα) και συγγραφέας αστυνομικών, γουέστερν και επιστημονικής φαντασίας. Το "Τσεκούρι από Κόκκαλο" (Bone Tomahawk) του 2015 κάνει την είσοδό του στο χώρο της σκηνοθεσίας σχεδόν σοκαριστική, αφού η βία του είναι τέτοια που μάλλον στις ταινίες τρόμου θα έπρεπε να το κατατάξουμε.
Σε μια απομακρυσμένη, τυπική πόλη του Φαρ Ουέστ στα τέλη του 19ου αιώνα ένας ξένος κάνει την (ύποπτη) εμφάνισή του, πυροβολείται από τον σερίφη και φυλακίζεται. Τη νύχτα ο βοηθός του σερίφη, ο φυλακισμένος και η γιατρός της πόλης θα εξαφανιστούν από το κελί. Όλα δείχνουν ότι έχουν απαχθεί από μια φυλή κανίβαλων, εξαθλιωμένων ινδιάνων. Ο σερίφης, ο ηλικιωμένος δεύτερος βοηθός του, ο τραυματισμένος στο πόδι σύζυγος της γιατρού και ένας "αφ' υψηλού" τύπος, έντονα ρατσιστής, θα ξεκινήσουν για απάτητες μέχρι τότε περιοχές, ψάχνοντας το λημέρι της φριχτής φυλής, για να σώσουν τους απαχθέντες.
Από την πρώτη κιόλας σκηνή η έντονη βία ξεχειλίζει από το ιδιόρρυθμο αυτό γουέστερν. Φυσικά από το φιλμ απουσιάζει κάθε ηθική και ηρωισμός. Η "Άγρια Δύση" δείχνεται πιο ανελέητη, σκληρή, βίαιη και τραχιά από ποτέ. Ο ρεαλισμός σε κάθε τι περισσεύει. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει και η "ταραντινική" φλέβα, με τις συχνά άσχετες συζητήσεις των ανδρών και το υπόγειο χιούμορ (κυρίως από τον ηλικιωμένο βοηθό). Όσο για την τελική συνάντηση των "πολιτισμένων" ανθρώπων με τη φρίκη της λίθινης εποχής, ε, εκεί θα δείτε εφιαλτικές σκηνές αληθινού σπλάτερ (με κανίβαλους), που φτάνουν στα όρια του να μην αντέχονται. Πάντως σπάνια οι αμερικάνικες ρίζες (το Ουέστ δηλαδή) έχουν δειχτεί τόσο απογυμνωμένες από κάθε καλό, τόσο άγριες και αμοραλιστικές (βία, ρατσισμός, αθλιότητα...).
Η πορεία των 4 ανδρών προς την κόλαση είναι βασανιστική, γεμάτη εμπόδια και αίμα, η τελική κατάληξη ακόμα χειρότερη. Τόσο, που δεν θα σας συνιστούσα την ταινία αν δεν διαθέτετε γερο στομάχι. Ο σαρκασμός στις αντιηρωικές απαρχές της Αμερικής είναι έντονος, υπόσχομαι ότι θα παρακολουθώ τον Zahler μετά το εντυπωσιακό αυτό ντεμπούτο, αλλά... εγώ σας προειδοποίησα: Δείτε το με δική σας ευθύνη. Όπως είπα μάλλον για τρόμου (σπλάτερ) πρόκειται (ειδικά προς το τέλος) παρά για γουέστερν.