ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΓΡΟΥΣΟΥΖΗ "ΚΥΡΙΟΥ ΟΒΕ"

Το έχουμε δει πολλές φορές στο σινεμά, σε ποικίλες παραλλαγές: Ο μίζερος, γρουσούζης, καυγατζής και άλλα τέτοια (συνήθως) ηλικιωμένος κύριος, που (συνήθως) ζει μόνος και, παρά τη μισητή επιφάνεια "κατά βάθος έχει χρυσή καρδιά". Ιδού λοιπόν και μια σουηδική παραλλαγή: "Ο κύριος Όβε" (En man som hete Ove) του 2015 του Hannes Holm διαθέτει όλα τα παραπάνω στοιχεία.
Ο ομώνυμος 60χρονος ήρωας έχει σχετικά πρόσφατα χάσει την αγαπημένη του γυναίκα, το μόνο πλάσμα που λάτρευε, και είναι ο απόλυτος γρουσούζης (σε υπερβολικό βαθμό). Κακός και αγενής με τους πάντες, μοιάζει να μισεί όλον τον κόσμο. Είναι κάτι σαν διαχειριστής σε ένα περιφραγμένο συγκρότημα κατοικιών, κλειστό θαρρείς από τον έξω κόσμο. Και μια μικρή λεπτομέρεια:  ο κ. Όβε κάθε λίγο προσπαθεί ανεπιτυχώς να αυτοκτονήσει. Την μίζερη αυτή ρουτίνα θα διαταράξει η άφιξη μιας φασαριόζικης οικογένειας απέναντι, που αποτελείται από ένα ζεύγος με σουηδό σύζυγο, ιρανή μητέρα και ένα κοριτσάκι. Όπως καταλαβαίνετε, πολλά θα αλλάξουν.
Φυσικά πρόκειται για φιλμ που ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, κατά τη γνώμη μου πετυχημένα. Σε διαρκή φλας μπακ βλέπουμε ολόκληρη τη ζωή του Όβε, ο οποίος, για να πούμε την αλήθεια, από μικρός ήταν παράξενος και κλειστός, και τη σχέση με την υπέροχη σύζυγό του, και, σταδιακά, διάφορα μυστικά αποκαλύπτονται. Στο τέλος το φιλμ διαθέτει χώρο και για τη συγκίνηση.
Εκτός του ότι παρακολουθείται ευχάριστα και πετυχαίνει την ισορροπία που είπαμε, κάνει και κριτική (ή σάτιρα) στον "βόρειο", άνετο μεν, αλλά απόλυτα τακτοποιημένο και τυποποιημένο, απόλυτα "λογικό" και, τελικά, στεγνό τρόπο ζωής, φέρνοντάς τον σε αντίθεση με τον συναισθηματικό, εκρηκτικό και "τσαπατσούλικο" νότιο (ή/και τριτοκοσμικό) τρόπο. Μιλά επίσης για τα θέματα της μοναξιάς και της απώλειας, που επιτείνονται από τον ψυχρό τρόπο ζωής που προαναφέραμε. Επίσης τα εκτεταμένα φλας μπακ δίνονται αρκετά στυλιζαρισμένα, αποτελούν μια επίτηδες "τραβηγμένη" ιστορία και διαθέτουν ένα ανεπαίσθητο είδος (σχεδόν) σουρεαλισμού. Τέλος ο πρωταγωνιστής Ραλφ Λάσγκαρντ είναι πολύ καλός και στηρίζει το φιλμ.
Καλά όλα αυτά (αν και πολυειδωμένα), επιτρέψτε μου όμως να γκρινιάξω: Μέχρι πότε όλοι αυτοί οι γρουσούζηδες γερο - παράξενοι θα είναι "κατά βάθος καλοί"; Θέλω να πω ότι ο συγκεκριμένος δεν είναι απλά ενοχλητικός επιφανειακά. Αγγίζει τα όρια του φασισμού. Εθνικιστής (η Σουηδία πάνω απ' όλα), ξενοφοβικός, ομοφοβικός, δεν συμπαθεί τα ζώα... Τι άλλο θέλετε; Γενικά ιδεολογικά είναι το άκρο άωτο της συντήρησης. Με προβληματίζει λίγο το αν τύποι σαν κι αυτόν πρέπει τελικά να δικαιώνονται. Παρά το όποιο background τους.