"EURO TRIP" : ΜΙΑ ΜΑΛΛΟΝ ΧΑΖΗ ΣΑΤΙΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ

Το "EuroTrip" (2004) του τηλεοπτικού Jeff Schaffer είναι μία από τις λίγες απόπειρές μου να δω σύγχρονη αμερικάνικη "νεανική κωμωδία". Και, δυστυχώς, επιβεβαίωσε τους φόβους μου για το υποείδος αυτό (εννοείται ότι εξαιρέσεις υπαρχουν πάντα και παντού, η συγκεκριμένη ταινία όμως δεν νομίζω ότι είναι μία απ' αυτές).
Αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο ένας νεαρός αμερικανός αποφασίζει να ταξιδέψει στην Ευρώπη για να βρει την γερμανίδα αγαπημένη του δια e mail (όπως παλιά θα λέγαμε "δι' αλληλογραφίας", δηλαδή δεν την έχει δει ποτέ ζωντανά), με την οποία έχει χωρίσει από ένα λάθος. Τον συνοδεύουν, σχεδόν ακούσια, ένας "έξω καρδιά" (βλέπε ηλίθιος) συμμαθητής του, του οποίου ο νους είναι μονίμως στο σεξ, και δύο δίδυμα (αγόρι και κορίτσι), επίσης συμμαθητές. Όλοι αυτοί οι διαφορετικοί μεταξύ τους τύποι θα περιπλανηθούν σε κάμποσες χώρες της Ευρώπης, αφού από την αρχή όλα τους πάνε στραβά και δεν καταφέρνουν να φτάσουν αμέσως στη Γερμανία όπως προγραμμάτιζαν. Έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να ρίξουμε τη σατιρική ματιά μας σε διάφορα ευρωπαϊκά έθνη.
Το φιλμ βασίζεται κυρίως σε χοντρά αστεία και γκαγκς: Σεξουαλικής φύσης ως επί το πλείστον, αλλά και παρεξηγήσεις και λάθη και καφρίλες και άλλα σχετικά. Σε κάποιες στιγμές υπάρχουν και αστεία ή αστείες καταστάσεις που βγάζουν αρκετό γέλιο, φοβάμαι όμως ότι αυτές είναι λίγες. Όσο για το σενάριο - με τον εξωπραγματικό, ρομαντικό, μέσω e mail πλην όμως ακατανίκητο έρωτα και τη σειρά από απιθανότητες που συμβαίνουν στους ήρωες, είναι μου φαίνεται τραβηγμένο απ' τα μαλλιά  (σκεφτείτε τη σκηνή με τον πάπα, που είναι αδύνατο να συμβεί, αν και μου φάνηκε από τις σχετικά αστείες) για να βγάλει υποτίθεται γέλιο πάσει θυσία. Χειρότερο βέβαια είναι το χιούμορ με τους ευρωπαίους: Όλοι τους είναι κάτι σαν καρικατούρες, που ενσαρκώνουν την γενική και πρόδηλη εικόνα που έχει ο (πολύ) "μέσος άνθρωπος" (βλέπε αμερικάνος) για κάθε λαό της Γηραιάς Ηπείρου. Έτσι οι ευρωπαίοι είναι συνήθως αγροίκοι, σεξουαλικά διεστραμένοι με ποικίλους τρόπους, ναζί και άλλα τέτοια. Το πράγμα είναι τόσο καρικατουρίστικο, που αγγίζει τα όρια ενός ιδιότυπου ρατσισμού. Γενικά, αυτό που βγαίνει ανάγλυφα είναι η χονδρειδής εικόνα για την Ευρώπης και τους μύθους της που κουβαλά στο μυαλό του ο μέσος αμερικάνος.
ΟΚ, το είδα, ομολογώ ότι διασκέδασα και γέλασα σε κάποια σημεία (μόνο σε κάποια σημεία ξαναλέω), σίγουρα πάντως δεν είναι το είδος κωμωδίας που προτιμώ. Το θεωρώ πολύ χοντρό και απλοϊκό, για τα γούστα μου τουλάχιστον.