ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ, ΑΛΛΑ... ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ "ΦΑΜΙΛΙΑ"

Αν και γνωρίζω σχετικά λίγα γι' αυτό, το αργεντίνικο σινεμά μας έχει δώσει κατά καιρούς αξιόλογα δείγματα. Ένας από τους γνωστούς σκηνοθέτες του, ο Pablo Trapero, γυρίζει το 2015 την ανατριχιαστική "Φαμίλια" (El Clan), βασισμένη (για να κάνει χειρότερα τα πράγματα) σε αληθινή ιστορία της δεκαετίας του 80.

Τι θα λέγατε αν μια καθ' όλα αξιοσέβαστη μεσοαστική οικογένεια (πατέρας, μητέρα, 4 παιδιά) λειτουργεί σαν εγκληματική, αιμοσταγής συμμορία; Εγκέφαλος είναι ο πατέρας, βοηθός του ο μεγάλος γιος (και αργότερα και ο δεύτερος), ενώ η μητέρα γνωρίζει τα πάντα (οι δύο κόρες είναι μικρές ακόμα). Αυτοί λοιπόν απάγουν πλούσιους (νεαρούς κυρίως, αλλά όχι μόνο), τους κρατάνε κλεισμένους στα ασφαλή υπόγεια του σπιτιού, παίρνουν τα υψηλά λίτρα που απαιτούν και στη συνέχεια, αδίστακτα, εκτελούν τους απαχθέντες. Βέβαια ο πατέρας γνωρίζει καλά το "know how", αφού είχε στενές σχέσεις με το αιμοσταγές φασιστικό καθεστώς που κυβερνούσε τη χώρα μέχρι το 1982, όπου συμμετείχε σε απαγωγές "εξαφανισμένων" πολιτικών αντιπάλων. Απλώς, μετά την πτώση της χούντας και τον εκδημοκρατισμό, συνέχισε, αυτή τη φορά για προσωπικό του όφελος.

Η ταινία σοκάρει όχι με σκηνές βίας ή σπλάτερ (ελάχιστα τέτοια δείχνονται), αλλά με την καθησυχαστική, καθημερινή, συντηρητική, απόλυτα "καθώς πρέπει" και αξιοσέβαστη επιφάνεια που καλύπτει την οικογένεια. Και γίνεται εφιαλτική τόσο με την φοβερή ψυχρότητα, την απόλυτη πίστη ότι όλα γίνονται "για το καλό της οικογένειας και το μέλλον των παιδιών" του πατέρα όσο και με την απόλυτη έλλειψη κάθε ηθικού ενδοιασμού ενός ανθρώπου τυπικού, που ανησυχεί για την έξωθεν εικόνα της φαμίλιας, για το τι θα πουν οι άλλοι, που σκουπίζει κάθε πρωί το πεζοδρόμιο μπροστά στο μαγαζί του... 

Φυσικά η ταινία μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα είδος αλληγορίας για το τι μπορεί να κρύβεται κάτω από μια τόσο λουστραρισμένη και άψογη εικόνα, όσο και ως πολιτικό σχόλιο για τις σχέσεις φασισμού και ανθρώπινης ηθικής, για την πολιτική διαπλοκή (ύποπτες σχέσεις συνέχισαν φυσικά να υπάρχουν και μετά τον εκδημοκρατισμό, καθώς για μια ακόμα φορά κάθαρση σε βάθος δεν έγινε), αλλά και μια καταγγελία της κάθε είδους  απληστίας, ακόμα κι αν αυτή μεταφράζεται στην ανάγκη να "ανέβουμε" κοινωνικά. Ταυτόχρονα, με διακριτικό τρόπο, καταγράφει και την πνιγηρή ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι, την "εσωτερική" δικτατορία που ασκεί ο πατέρας εκεί, πάντοτε όμως με ευγένεια και διακριτικότητα, δίχως ποτέ να υψώνει τον τόνο της φωνής, πραγματικά "με το γάντι".

Ενδιαφέρον φιλμ, με μπρος - πίσω αφήγηση στο χρόνο, που λειτουργεί και σαν ένα είδος θρίλερ.