"FLORENCE" Ή Η ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ "ΨΩΝΙΟΥ"

Προσθήκη λεζάντας

Συμβαίνει κάποιες φορές να συμπίπτουν την ίδια χρονιά ταινίες με το ίδιο ακριβώς θεμα. Έτσι μετά τη γαλλική "Marguerite" (που απέδωσε την ιστορία σε ελευθερη διασκευή) o Steven Frears καταπιάνεται επίσης εν έτει 2015 με την απίστευτη περίπτωση της "χειρότερης τραγουδίστριας του κόσμου" στο φιλμ "Florence: Φάλτσο σοπράνο" (Florence Foster Jenkins).
 Η ομώνυμη κυρία, που έζησε μεταξύ 1868-1944 ήταν μια πλούσια αμερικάνα, παθιασμένη λάτρης της μουσικής, που πίστευε ότι είχε υπέροχη φωνή, ενώ στην πραγματικότητα ήταν εντελώς φάλτσα. Το απίστευτο είναι ότι ο σύζυγος και ατζέντης της, που τη στήριζε πάντα, δωροδοκούσε κριτικούς, ενώ το υψηλής κοινωνίας κοινό έκρυβε την αλήθεια και της έδινε συγχαρητήρια, πασχίζοντας βέβαια να κρατηθεί ώστε να μη γελάσει. Έτσι τα κλειστά ρεσιτάλ που έδινε γνώριζαν μεγάλη επιτυχία. Η ταινία την βρίσκει στον τελευταίο χρόνο της ζωής της, όταν, νοιώθοντας "ώριμη", αποφασίζει να δώσει ρεσιτάλ στο Κάρνεγκι Χολ μπροστά σε 3000 κόσμο! Σε τέτοια περίπτωση δεν είναι δυνατόν να μη μαθευτεί η αλήθεια για το "τελέντο" της...
Φυσικά την ταινία κρατά η Μέριλ Στριπ, και πάλι πολύ καλή στο ρόλο της. Αλλά και οι άλλοι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί (δείτε τον Χιου Γκραντ όπως δεν τον έχετε συνηθίσει), ενώ βρήκα απολαυστικότατο τον άγνωστό μου Σάιμον Χέλμπεργκ. Ο Frears άλλωστε είναι πολύ έμπειρος και ασχολείται επί αρκετά χρόνια με τις βιογραφίες. Έτσι κρατά την ισορροπία ανάμεσα στο γέλιο (αν την ακούσεις να τραγουδά δεν μπορείς παρά να πεθάνεις από γέλιο) και στο δράμα. Πράγματι σιγά - σιγά η ευαίσθητη Φλοράνς αποκαλύπτεται ότι είναι μια μάλλον τραγική περίπτωση, σημαδεμένη από παλιά τραύματα. Ωστόσο η αθωότητά της είναι προφανής, όπως και η παθιασμένη και ειλικρινής λατρεία της για τη μουσική. Και σίγουρα δεν αντιλαμβάνεται τη γελοιότητά της. Έτσι, νομίζω ότι τελικά η συγκίνηση υπερτερεί και γενικά συμπαθείς (και λυπάσαι) την ηρωίδα. Φυσικά στην "παράξενη κι όμως αληθινή" αυτή ιστορία ενυπάρχει και η κριτική πάνω στην υποκριτική στάση της "καλής κοινωνίας" (ή την πλήρη άγνοιά τους περί μουσικής), τους κριτικούς και γενικά το ψέμα που κυριαρχεί στους ανώτερους κοινωνικούς κύκλους. Καθώς και η (δυστυχώς μάλλον αληθινή) αίσθηση ότι τελικά αν έχεις λεφτά μπορείς να αγοράσεις τα πάντα. Ακόμα και τη φήμη.
Χωρίς να είναι κάτι φοβερό (άλλωστε πρόκειται για μια μεμονωμένη, απίθανη περίπτωση), το φιλμ μου κράτησε το ενδιαφέρον και το βρήκα συμπαθητικό. Και, για να πω την αλήθεια, αυτή η "Εντ Γουντ της μουσικής" με συγκίνησε αρκετά.
ΥΓ: Ακούστε στο You Tube ηχογραφήσεις (από τις λίγες που έκανε) της αληθινής Jenkins. Δεν θα πιστεύετε στ' αυτιά σας. Σε κάθε περίπτωση πάντως θα διασκεδάσετε.