ΑΠΑΤΗΛΑ BRIGHT LIGHTS, ΣΚΟΤΕΙΝΟ BIG CITY

O James Bridges (1936-1993) έφυγε σχετικά νέος, πρόλαβε όμως να κάνει μερικές ενδιαφέρουσες ταινίες. Το "Bright Lights, Big City" του 1988, με τον τότε σταρ Τζ. Φοξ, μου αρέσει επειδή αποτελεί μια απόλυτη καταγραφή των 80ς, ή μάλλον ενός πολύ χαρακτηριστικού κομματιού τους¨: των γιάπις.
Ο νεαρός ήρωας είναι κατ' εξοχήν δείγμα τους. Επίδοξος συγραφέας επηρεασμένος από τους γάλλους, βουλιάζει σε δουλειά διορθωτή σε περιοδικό, θέλοντας πάντοτε να ξαναγράψει, δίχως όμως να καταφέρνει ποτέ να ξεκινήσει. Στο μεταξύ, μετά το χωρισμό του από μια σύζυγο που το μόνο που θέλει είναι να γίνει σούπερ μοντέλο έστω και πατώντας επί πτωμάτων, βυθίζεται σε μια γκλάμορους, πλην όμως απίστετα αυτοκαταστροφική γιάπικη ζωή. Τόννοι κοκαϊνης, "διασκέδαση" μέχρι τα ξημερώματα σε "ιν" κλαμπ, περιστασιακές wanabee μοντέλα γκόμενες, όλα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε απόλυτο overdose και, τελικά, στην κατάρρευση.
Σπάνια το σινεμά έχει πιάσει τόσο το νόημα της απόλυτης παρακμής μέσα σε απόλυτη υποτίθεται γκλαμουριά και high life, που εκατομμύρια ονειρεύονται ή, ελπίζω, ονειρευόντουσαν. Όλη η ψευτιά, το "δήθεν" του γιάπικου "κινήματος" (;;;), η ανούσια επιφανεικότητα του life style, διαγράφονται απόλυτα. Κάτω από την απαστράπτουσα επιφάνεια παραμονεύει η σκληρότητα, η μοναξιά, η αυτοκαταστροφή, η έλλειψη αλληληγγύης (τι είναι αυτό;) Ο ατομικισμός κυριαρχεί, η συλλογικότητα είναι άγνωστη λέξη. Όσο για τα 80ς, ζωντανεύουν μπροστά μας: Ντυσίματα, κομμώσεις, τρόποι διασκέδασης, επιπολαιότητα, όνειρα επιτυχίας... Ο σφυγμός μιας εποχής που δεν γνώριζε τη λέξη κρίση, ωστόσο έκρυβε πολλές σκοτεινές πτυχές. Άλλωστε τότε ακριβώς ευδοκιμεί ο σπόρος του νεοφιλελευθερισμού (ζήτω η αγορά, καθένας για την πάρτη του, όσοι δεν τα καταφέρουν ας ψοφήσουν). Σ' αυτή τη δεκαετία της ευδαιμονίας.
Ίσως η ταινία είναι κατά βάθος μια ιστορία αγάπης - ή αναζήτησης της αγάπης.Ωστόσο εγώ προτίμησα να "διαβάσω" την έντονα κριτική ματιά σε μια ψεύτικη και ρηχή πτυχή μιας εποχής. Και γι' αυτό μου αρέσει.