Ο κ. ΧΟΛΜΣ ΓΕΡΑΣΕ...

Έχουμε δει στην οθόνη πάμπολλους Σέρλοκ Χολμς, και μάλιστα από την εποχή των πρώτων βημάτων του κινηματογράφου. Για πρώτη φορά όμως το 2015 βλέπουμε έναν υπερήλικα Σέρλοκ Χολμς. Στo "Mr. Holmes" (Ο κύριος Χολμς) του Bill Condon ο διασημότερος ντετέκτιβ όλων των εποχών είναι πλέον 93 ετών, έχει αποσυρθεί στην εξοχή και ασχολείται κυρίως με τα μελίσια του. Ζει με την οικονόμο του και τον μικρό γιο της, ο οποίος θαυμάζει τον γέρο, διάσημο ντετέκτιβ.
Το χειρότερο είναι πάντως ότι ο Χολμς πάσχει από άννοια. Τα σημάδια πληθαίνουν καθημερινά, ονόματα και γεγονότα του διαφεύγουν. Ωστοσο, πεισματάρης γαρ, αρνείται να εγκαταλείψει το απομονωμένο σπίτι και να εγκατασταθεί στην πόλη, όπου θα εχει καλύτερη ιατρική επίβλεψη. Στην ηλικία αυτή ο Χολμς πασχίζει να γράψει κάτι για πρώτη φορά (έγινε διάσημος από τις ιστορίες του τις οποίες έγραφε ο Γουότσον): Μια παλιά περιπέτειά του, πρίν κοντά 30 χρόνια, στην οποία πρωταγωνιστούσε μια γυναίκα που τον είχε συγκινησει. Επί πλέον όλα δείχνουν ότι ήταν η πρώτη φορά στην οποία ο δαιμόνιος ερευνητής έκανε λάθος. Πολεμά λοιπόν με τη μνήμη του που σβήνει, υπάρχουν όμως πολλά κενά. Συγχρόνως υπάρχει κι ένα ταξίδι στην Ιαπωνία, από το οποίο μόλις έχει επιστρέψει.
Η ταινία κινείται μπρος - πίσω στο χρόνο: Άλλοτε στο τώρα, άλλοτε στην Ιαπωνία (όπου ο Χολμς θα συγκλονιστεί από τα αποτελέσματα της πρόσφατης ακόμα πτώσης της βόμβας) κι άλλοτε στην προ τριακονταετίας υπόθεση. Κυρίως όμως ασχολείται με τον άνθρωπο Χολμς. Ο χαρακτήρας του, συχνά αλαζονικός και ελάχιστα συναισθηματικός, καθώς και οι τραγικές συχνά επιπτώσεις αυτής της ψυχρότητας στους άλλους, η συγκινητική πάλη του με την βαθμιαία απώλεια της μνήμης, η σχέση του με την οικονόμο και τον μικρό γιο της, είναι τα αληθινά κύρια σημεία του φιλμ. Καθώς και η σχέση λογοτεχνία και πραγματικότητας, φαντασίας και αλήθειας. Βλέπετε, πολλές από τις πασίγνωστες ιδιότητες και γνωρίσματα του ντετέκτιβ δεν ήταν αληθινά. τα είχε επινοήσει η φαντασία του δόκτορα Γουότσον. Έτσι, παρακολουθούμε και μια αποκάλυψη του αληθινού, υποτίθεται, Χολμς.
Φυσικά η ταινία στηρίζεται εξ ολοκλ'ηρου σχεδόν στην εξαιρετική ηθοποία του Ίαν ΜαΚέλεν. Δίχως αυτόν θα επρόκειτο σίγουρα για ένα εντελώς διαφορετικό φιλμ. Αυτό που βλέπουμε πάντως διαθέτει χιούμορ, κυρίως όμως συγκίνηση. Μοναδική μου αντίρηση το ότι έχω την αίσθηση ότι όλες αυτές οι ιστορίες (η παλιά, η Ιαπωνία και το "τώρα" του 1947) δεν δένουν πολύ καλά μεταξύ τους. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αναλυτικοτερα, αλλά είχα την αίσθηση ότι ήταν κάπως ασύνδετες.
Πέραν αυτού όμως την απόλαυσα. Μην ξεχάσετε πάντως : Πρόκειται περισσότερο για δραματική ταινία παρά για κλασική ταινία μυστηρίου.