"HEAΤ": ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ;

Υπάρχουν ταινίες όπου ο διώκτης (αστυνομικός κυρίως) και ο διωκόμενος (ληστής, κλέφτης, απαεώνας κλπ.) κατά βάθος μοιάζουν. βρίσκονται πολύ πιο κοντά  έας στον αλλον, ίσως να υπάρχει και μία, λανθάνουσα μερικές φορές, αλληλοεκτίμηση μεταξύ τους. Το μοτίβο αυτό επαναλαμβάνεται σε πολλές παραλλαγές, από ανάλαφρες κωμωδίες μέχρι βίαιες ταινίες δράση. Πιστεύω όμως ότι ποτέ δεν δόθηκε αυτό τόσο ανάγλυφα, τόσο άψογα, όσο στο "The Heat" (Ένταση) του Michael Mann του 1995.
Ένας αστυνομικός παθιασμένος με τη δουλειά του κυνηγά έα ληστή, ο οποίος έχει μεν χτυπήσει αι σο παρελθόν, αυτή τη φορά όμως η τέλεα οργαωμένη ληστεία του καταλήγει σε λουτρό αίματο. Εμείς γνωρίζουμε ότι ο ιδιοφυής εγκέφαλος του σχεδίου δεν φταίει για την αιμαοχυσία - δίχως αυτό να ηαίνει ότι εν είναι αδίσταχτος αν χρειασεί. Ωστόσο, εφόσον υπάρχουν νεκροί, ο αστυνομικός είναι υποχρεωένος να φτάσει ως το τέλος, όσο ι αν του στοιχίσει αυτό. Και βέβαια το πρώτο θύμα είναι οι οικογενειακές του σχέσεις. Τελικά, όσο ανίκανος είναι ο ληστής να έχει μια σταθερή οικογενειακή ή/και ερωτική ζωή, (αν και το χρειάζεται κατά βάθος), άλλο τόσο ανίκανος γι' αυτό είναι ουσιαστικά και ο μπάτσος, λόγω της εμμονής του με τη δουλειά και το καθήκον. Το ανθρωποκυνηγητό θα φτάσει βεβαια μέχρι το αναπόφευκτο τέλος.
Ο Man με εξαιρετική μαεστρία ξεδιπλώνει μεθοδικά τόσο τη δράση καθ' εαυτή(τη ληστεία, τις έρευνες, το ανθρωποκυνηγητό) όσο και το εναργές πορτρέτο των δύο βασικών χαρακτήρων, την ανθρώπινη δηλαδή πλευρά τους. Τελικά το πόσο μοιάζουν μεταξί τους (και πόσο εκτιμά ατά βάθος ο ένας τον άλλον) είναι σχεδόν ανατριχιαστικό. Αν πρέπει να συνοψιστεί σε μια φράση η ομοιότητά τους, αυτή θα ήταν ότι και οι δύο δεν μπορούν να βολευτούν σε μκα άνετη, ρουτινιάρικη καθημερινή ζωή, επαγγελματική ή οικογενειακή. Και σ' αυτό το θέμα όμως η στάση τους είναι διττή. Από τη μία δεν μπορούν κι από την άλλη χρειάζονται απεγνωσμένα αυτή την καθησυχαστική ρουτίνα, η οποία, επιτέλους, θα τους ξεκουράσει και θα ηρεμήσει τις βασανισμένες ψυχές τους.
Ως γνωστόν to Ηεατ είναι η μοναδική ταινία όπου συνυπάρχουν δύο "ιερά τέρατα": ο Αλ Πατσίνο και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ίσως αυτό και μόνο θα αρκούσε. Υπάρχει όμως και η πυκνότητα της ταινίας, η καθηλωτική ατμόσφαιρα και το επιδέξιο διαρκές πέρασμα από τη δράση στις προσωπικές ζωές των ηρώων, που κάνουν το φιλμ, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, ένα από τα καλύτερα του δημιουργού του, αλλά και των 90ς γενικότρα.