Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΟΡΓΙΑΖΕΙ ΣΤΟ DR PARNASSUS, ΑΛΛΑ...

Να λοιπόν που ο Terry Gilliam, ένας από τους αγαπημένους μου παραμυθάδες, με απόλυτα οργιαστική φαντσία, φαίνεται ότι πια έχει χάσει τη μαγεία του. Από την άλλη βέβαια, αυτός ο σχεδόν παραισθητικός σκηνοθέτης είναι και φοβερά άτυχος: Μετά από μια σειρά ατυχιών σε προηγούμενες ταινίες του, να τώρα που στα μισά των γυρισμάτων του μεγαλεπήβολου "The Imaginarium of Doctor Parnassus" (2009) πεθαίνει ο πρωταγωνιστής Χιθ Λέτζερ. Έτσι αναγκάζεται να ολοκληρώσει την ταινία με 3 άλλα μεγάλα ονόματα στον ίδιο ρόλο: Τζόνι Ντεπ, Κόλιν Φαρέλ, Τζουντ Λο. Δικαιολογείται κάπως αυτό σεναριακά, αλλά όπως και να το κάνουμε, κάπου το όλο πράγμα μπερδεύεται με 4 ηθοποιούς να ενσαρκώνουν τον ίδιο ήρωα, χάνει τη συνοχή του.
Πέραν αυτών όμως: Ο Dr Parnassus διαθέτει ακόμα σε αρκετά σημεία την κυριολεκτικά οργιαστική, μπαρόκ φαντασία του δημιουργού του. Υπάρχουν σκηνές αληθινής απογείωσης, όπου πραγματιά μπαίνουμε σε απίστευτους κόσμους και όπου το θέαμα αποζημειώνει. Υπάρχει επίσης αυτός ο ρομαντισμός, η αθωότητα (μέχρι αφέλειας μερικες φορές) που διακρίνει όλες σχεδόν τις ταινίες του Γκίλιαμ και, τελικά, τις κάνει γοητευτικές. Αυτές είναι οι αρετές. Το μεγάλο πρόβλημα όμως κατά τη γνώμη μου είναι ότι το φιλμ στερείται αφηγηματικού ρυθμού, σαφήνειας, νεύρου. Για να το πω πιο απλά, νομίζω ότι σε αρκετά σημεία "κάνει κοιλιές" και τελικά, προσωπικά τουλάχιστον, μάλλον με κούρασε.
Το θέμα είναι απόλυτα ταιριαστό στο κλίμα του Γκίλιαμ: Μια παραλλαγή στο θέμα του Φάουστ, με την τραγικότητα που το διακρίνει, αλλά και το χιούμορ του σκηνοθέτη. Αλλά νομίζω ότι το πολύπλοκο, μεγαλόστομο και με κάποια κενά σενάριο, μπαρόκ κι αυτό σαν την αισθητική του φιλμ, συνολικά δεν δένει, είναι πλαδαρό. Έτσι το συνολικό αποτέλεσμα φοβάμαι ότι με απογοήτευσε. Να λοιπόν που το καθηλωτικό μερικές φορές θέαμα δεν φτάνει... Κρίμα γιατί, το έχω ξαναπεί, ο Γκίλιαμ έχει κάνει ταινίες που πραγματικά αγαπώ.
ΥΓ: Υπάρχουν στιγμές που η οργιαστική φαντασία του σκηνοθέτη μου θύμισε εικόνες από την περίφημη τηλεοπτική σειρά των Monty Python "Flying Circus" (τέλη 60ς - αρχές 70ς), απ' όπου ξεκίνησε ο Γκίλιαμ και στην οποία έκανε τα ευφάνταστα κινούμενα σχέδια. Ε, όσο νά' ναι, σαν λάτρη της σειράς, αυτό το στοιχείο με συγκίνησε.