ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ HAIRSPRAY

Εν αρχή ήταν το Hairspray του φοβερού John Waters το 1988. Ήταν η δεύτερη mainstream ταινία του (μετά το Cry Baby) και η πρώτη του επιτυχία. Στη συνέχεια το Hairspray ανεβαίνει ως μιούζικαλ στο Μπρόντγουέι με αναπάντεχη επιτυχία. Και τώρα, το μιούζικαλ μεταφέρεται στην οθόνη, όχι πια από τον Waters, αλλά από τον Adam Shankman.
Το καινούριο Hairspray είναι λοιπόν ένα καθαρό μιούζικαλ. Επίσης ο Shankman σε καμία περίπτωση δεν είναι Waters. Έτσι, νομίζω ότι η καινούρια προσπάθεια χάνει σε σχέση με την αυθεντική ταινία που όπως θυμάμαι με είχε διασκεδάσει περισσότερο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και το τωρινό φιλμ δεν είναι διασκεδαστικό. Αντίθετα, έχει χιούμορ, καλή - απομίμηση 50ς - μουσική, φοβερό καστ και αρκετά "μηνύματα". Για να αρχίσουμε από τα τελευταία, τάσσεται σαφώς υπέρ της διαφορετικότητας και της αποδοχής της (η χοντρούλα πλην όμως ταλαντούχα μαθήτρια - ηρωίδα, που γίνεται σταρ σε TV show εκτοπίζοντας την όμορφη αλλά ψυχρή και ατάλαντη ανταγωνίστριά της και κερδίζοντας την καρδιά του "ωραίου") και είναι εμφανέστατα αντιρατσιστικό, υποστηρίζοντας την ισότητα των πάντων - αν και είναι σαφές ότι, μουσικά τουλάχιστον, θεωρεί τους μαύρους πολύ ανώτερους. Και βέβαια, για να τονίσει κι άλλο τον αντιρατσισμό του, τοποθετεί τη δράση στη δεκαετία του 50, όταν τα πράγματα ήταν πολύ πιο σφιχτά και δύσκολα στο συγκεκριμένο θέμα.
Στα συν είναι, όπως είπα, και το απίθανο καστ. Δεν είναι μόνο η ταλαντούχα πρωτοεμφανιζόμενη ευτραφής πρωταγωνίστρια και ο πάντα καλός Κρίστοφερ Γουόκεν. Είναι και η επιστροφή της πανέμορφης Μισέλ Φάιφερ σε απολαυστικό ρόλο κακιάς. Πάνω απ' όλα όμως - και πιο αναπάντεχο από οτιδήποτε άλλο - είναι ο αγνώριστος Τζον Τραβόλτα στο ρόλο της... χοντρής μαμάς της ηρωίδας. Αυτό και μόνο αρκεί να μετατρέψει την ταινία σε cult.
Ίσως τώρα να βαρέθηκα κάπως σε σκηνές που το τραγούδι (μιούζικαλ γαρ) παρατραβούσε και να μη βρήκα την σπιρτάδα και την τόλμη του παλιού. Ωστόσο δεν είναι κακή ταινία. Θα διασκεδάσετε.