ΧΩΡΙΣ CONTROL

Διάσημος φωτογράφος και σκηνοθέτης βιντεοκλίπ (U2, Depeche Mode, Metallica κ.ά.) ο Anton Corbijn, πετυχαίνει απόλυτα με την πρώτη του ταινία "Control" να πιάσει τόσο το κλίμα της εποχής, όσο και την προσωπικότητα του ήρωά του. Που, όπως ξέρετε, δεν είναι άλλος από τον μεγάλο Ian Curtis, τραγουδιστή και αρχηγό των θρυλικών Joy Division, που αυτοκτόνησε στα 23 του (!), προλαβαίνοντας να κάνει δύο μόλις δίσκους που θεωρούνται κλασσικοί.
Ο Curtis παντρεύεται πολύ μικρός, κάνει γρήγορα - γρήγορα ένα παιδί και λίγο μετά, όταν η επιτυχία χτυπά την πόρτα του γκρουπ, ερωτεύεται μια άλλη γυναίκα. Διχασμένος ανάμεσα σε σύζυγο και ερωμένη, μελαγχολικός από την φύση του, βγάζει τα προσωπικά του αδιέξοδα στα τραγούδια του και, τελικά, στα 23 του μόλις, δεν αντέχει άλλο. Η ταινία παρακολουθεί περισσότερο τη ζωή του, ταυτόχρονα όμως και τον σχηματισμό και τη σταδιακή επιτυχία των Joy Division. Ο Corbijn καταφέρνει να αιχμαλωτίσει τέλεια την ατμόσφαιρα της εποχής (τέλη 70ς) με την θαυμάσια, ασπρόμαυρη φωτογραφία του και ο πρωταγωνιστής Σαμ Ράιλι είναι εξαιρετικός και πειστικότατος ως Ian Curtis.
Η ασπρόμαυρη φωτογραφία πετυχαίνει όμως και κάτι άλλο, εξ ίσου σημαντικό: Να δώσει όλη την αφόρητη μιζέρια της αγγλικής επαρχιακής κωμόπολης, που νομίζω ότι πρωταγωνιστεί κι αυτή στην ταινία και είναι κατά πολύ υπέυθυνη για το δράμα του νεαρού μουσικού. Κάθε φορά που ο ήδη σχετικά διάσημος Curtis επιστρέφει από το Μάντσεστερ (κέντρο τότε των προχωρημένων μουσικών της Βρετανίας) ή από αλλού στο σπίτι του στη μικρή πόλη, νοιώθουμε ένα σφίξιμο στην καρδιά, το πνιγηρό αδιέξοδο του Curtis μεταδίδεται και σε μας. Κι αυτό το θεωρώ μεγάλη επιτυχία.
Δείτε την ταινία είτε ως καταγραφή της σύντομης πορείας των μεγάλων Joy Division, είτε ως πιστή μαρτυρία μιας σχεδόν μυθποιημένης εποχής είτε ως προσωπική ιστορία ενός από τους τελευταίους σύγχρονους ρομαντικούς.
Και μια παρατήρηση άσχετη με την ταινία καθ' εαυτή: Σύμφωνα με το φιλμ (και δεν έχω κανένα λόγο να το αμφισβητήσω) ο Curtis ήταν απόλυτα συντηρητικός. Είχε βέβαια προδιάθεση κατάθλιψης, ήταν από μικρός "διαφορετικός", ωστόσο αυτό που τον οδήγησε στην αυτοκτονία ήταν βασικά ο απόλυτα μικροαστικός διχασμός ανάμεσα σε σύζυγο και ερωμένη. Άλλωστε, όταν το γκρουπ πρωτομπαίνει για ηχογράφηση στη θρυλική εταιρία Factory, ο ιδιοκτήτης της λέει: "Και φυσικά, όλοι εδώ είμαστε δημοκρατικοί και αντιβασιλικοί" και ο Curtis απαντά: "Εγώ είμαι βασιλικός". Δεδομένου ότι ήταν μεγάλος καλλιτέχνης, σκέφτομαι και πάλι ότι ένα μεγάλο έργο μπορεί συχνά να μη σημαίνει ότι δημιουργήθηκε από έναν εξ ίσου μεγάλο, σημαντικό ή προχωρημένο άνθρωπο. Αν θέλετε να το πω στην καθομιλουμένη, πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες υπήρξαν και μεγάλοι "μαλάκες" (μην παρεξηγήσετε, δεν χαρακτηρίζω σε καμιά περίπτωση έτσι τον Κέρτις, μιλώ γενικά) ενώ θαυμάσιοι ως άνθρωποι δημιουργοί παρήγαγαν μέτριο ή και αδιάφορο καλλιτεχνικό έργο.