ΧΟΛΥΓΟΥΝΤΙΑΝΟΣ EL GRECO
Ας ξεκινήσουμε με τη διαπίστωση ότι ο El Greco του Γιάννη Σμαραγδή είναι η πιο άρτια ελληνική (ελληνοϊσπανική για την ακρίβεια) χολυγουντιανού στιλ παραγωγή που έγινε ποτέ (και η πρώτη, άλλωστε, θα μου πείτε, η αρτιότητα όμως παραμένει). Θέαμα, κοστούμια και σκηνικά, καλοί στην πλειοψηφία τους ηθοποιοί, καλή μουσική και άλλα επί μέρους στοιχεία συνθέτουν το αποτέλεσμα αυτό. Ας αφήσουμε επίσης κατά μέρος το θέμα της ιστορικής ακρίβειας. Προκειται για μια καθαρά μυθιστορηματική βιογραφία. Άλλωστε δεν πάμε σινεμά για να μάθουμε ιστορία. Γι' αυτό, προσωπικά, καθόλου δεν μ' ενδιαφέρει αν ο ιεροεξεταστής και η περίπλοκη σχέση του με τον Γκρέκο είναι αληθινά γεγονότα ή αν όντως ο νεαρός ζωγράφος πηδούσε την κόρη του Ενετού διοικητή της Κρήτης. Πέραν αυτών λοιπόν:
Η ταινία επικεντρώνει όχι τόσο στην προσωπικότητα του μεγάλου ζωγράφου (είναι από την αρχή δεδομένο ότι πρόκειται για ιδιοφυία), αλλά στη σύγκρουσή του με τον στυγνό ιεροεξεταστή και πρώην φίλο του, σύγκρουση που συμβολίζει (όπως ρητά λέγεται) τη σύγκρουση φωτός και σκότους, ελευθερίας και καταπίεσης, ατόφιας, ανεξέλεγκτης δημιουργηκότητας και μίζερων, αποπνικτικών κανόνων. Στο σημείο αυτό πετυχαίνει αρκετά - αν και το σασπένς λείπει αφού όλοι ξέρουμε ότι ο Γκρέκο δεν κατέληξε στην πυρά (κάτι τέτοιο θα ήταν πασίγνωστο, πιστέψτε με). Από την άλλη πάντως, ρεαλιστικά μιλώντας, δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι τα λόγια ενός μεγάλου καλλιτέχνη, όσο πύρινα και καίρια κι αν ήταν, θα έπειθαν έναν φανατικό ιεροεξεταστή του 16ου αιώνα...
Κατά τα άλλα τα αρκετά χολυγουντιανά κλισέ υπάρχουν (είπαμε, είναι μεγάλη παραγωγή και έπρεπε να τηρηθούν κάποιοι κανόνες ασφαλείας) και με ενόχλησε αρκετά η-απαραίτητη-για-να-κάνουμε-σουξέ αγγλική γλώσσα, που βγάζει και μερικά κωμικά αποτελέσματα (θα προτιμούσα να ήταν στα ελληνικά και στα ισπανικά μόνο), αλλά δεν σας κρύβω ότι σε κάποια σημεία βρήκα την ταινία καλύτερη απ' όσο περίμενα. Και μάλλον χαίρομαι που θα κάνει πάμπολλα εισιτήρια, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Το θεωρώ δίκαιη ανταμοιβή της πρώτης τόσο μεγάλης ελληνικής απόπειρας.
Ετικέτες "El Greco" (2007), Smaragdis Jiannis
4 Comments:
Δεν εχω καταφερει να την δω ακομη...αλλα λογικα θα παω αυτες τις μερες...
Δε συμφωνώ μαζί σου!
Καταρχάς ναι είναι υπερπαραγωγή! Έχει και κουστούμια έχει και εφέ αλλά δεν έχει πνεύμα! Όσο για τις ιστορικές ανακρίβειες, είναι πάμπολλες και για μένα ο δημιουργός έχει ευθύνη να μεταδώσει την αλήθεια άλλωστε μιλαμε για τέχνη!
Πάντως θα αναφερθώ εκτενής σε post μου!
Kioy, δεν διαφωνώ ιδιαίτερα για το σχόλιό σου "...δεν έχει πνεύμα". Άλλωστε όλο το δικό μου σχόλιο λέει σε γενικές γραμμές ότι "για ελληνική υπερπαραγωγή, καλό είναι". Ούτε και γω ξετρελλάθηκα πάντως. Απλώς, κάπου το περίμενα χειρότερο.
Για την ιστορικότητα τώρα... διαφωνούμε. Ποτέ δεν περίμενα να μάθω ιστορία από ταινίες (εκτός αν είναι ντοκιμαντέρ). Δεν θεωρώ ότι δουλειά του δημιουργού είναι "...να μεταδώσει την αλήθεια". Την ΙΣΤΟΡΙΚΗ αλήθεια τουλάχιστον. Αυτό είναι δουλειά των ιστορικών, όχι των καλλιτεχνών. Φυσικά και εγώ θα ενοχληθώ αν κάποια ταινία δηλώσει στα σοβαρά ότι ο Γκρέκο ήταν διάσημος Κινέζος μάγειρας, αλλά τώρα, όσον αφορά τη ζωή του... σου είπα, θα μάθω από ιστορικούς, όχι από σκηνοθέτες.
Kioy, δεν διαφωνώ ιδιαίτερα για το σχόλιό σου "...δεν έχει πνεύμα". Άλλωστε όλο το δικό μου σχόλιο λέει σε γενικές γραμμές ότι "για ελληνική υπερπαραγωγή, καλό είναι". Ούτε και γω ξετρελλάθηκα πάντως. Απλώς, κάπου το περίμενα χειρότερο.
Για την ιστορικότητα τώρα... διαφωνούμε. Ποτέ δεν περίμενα να μάθω ιστορία από ταινίες (εκτός αν είναι ντοκιμαντέρ). Δεν θεωρώ ότι δουλειά του δημιουργού είναι "...να μεταδώσει την αλήθεια". Την ΙΣΤΟΡΙΚΗ αλήθεια τουλάχιστον. Αυτό είναι δουλειά των ιστορικών, όχι των καλλιτεχνών. Φυσικά και εγώ θα ενοχληθώ αν κάποια ταινία δηλώσει στα σοβαρά ότι ο Γκρέκο ήταν διάσημος Κινέζος μάγειρας, αλλά τώρα, όσον αφορά τη ζωή του... σου είπα, θα μάθω από ιστορικούς, όχι από σκηνοθέτες.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home