"Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ"... ΑΛΛΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ

 

Ο Ryusuke Hamaguschi μετά το θαυμάσιο "Drive my Car" γυρίζει το 2023 το "Ο Διάβολος δεν Υπάρχει" (Evil does not Exist), κατεβάζει τους ρυθμούς και αυτή τη φορά φέρνει στο προσκήνιο το οικολογικό πρόβλημα. 

Σε ένα γιαπωνέζικο χωριό ο ήρωας ζει με τη μικρή του κόρη σε ρυθμούς φύσης (της πλούσιας φύσης που αγκαλιάζει το χωριό). Κόβει ξύλα, φέρνει νερό από καθαρή πηγή, μαθαίνει στην κόρη του τα φυτά και τα χνάρια των ζώων... Τα πάντα όμως κινδυνεύουν να ανατραπούν - μαζί με τη γαλήνη του χωριού, όταν εταιρία του Τόκιο σχεδιάζει να χτίσει πολυτελές κάμπινγκ (που είναι "μόδα") σε ευαίσθητη περιοχή. Δύο υπάλληλοί της καταφθάνουν για να πείσουν τους κατοίκους ότι είναι "για το καλό τους", αλλά συναντούν την απόλυτη δυσπιστία τους.

Φυσικά ο σκηνοθέτης θίγει ένα παγκόσμιο πρόβλημα που, πάνω απ' όλα, έχει να κάνει με την πανούκλα του κέρδους (ρίξτε μια ματιά στις Κυκλάδες...). Το αντιμετωπίζει με απόλυτο μινιμαλισμό, με αργούς ρυθμούς, με επαναλαμβανόμενες πράξεις και μοτίβα. Ενδιάμεσα υπάρχει ένα ζωντανό, διαλογικό μέρος - υπάλληλοι εναντίον κατοίκων, λεκτικά βεβαίως - και τελικά καταλήγει σε ένα παραμυθώδες τρίτο μέρος με απόλυτα ανοιχτό τέλος και δίχως να δίνει την παραμικρή απάντηση στο τι ακριβώς έχει συμβεί.

Δεν έχω τίποτα με τον μινιμαλισμό και τους αργούς ρυθμούς (όπως θα γράψω, για παράδειγμα, το "Μια υπέροχη Μέρα" του Wenders, ταινία με παρόμοια μινιμαλιστική δομή, με "έπιασε" και μου άρεσε πολύ). Ωστόσο εδώ οι αργότατοι και ντοκιμαντερίστικοι ρυθμοί του πρώτου ενός τρίτου του φιλμ με κούρασαν πολύ. Το ανοιχτό τέλος - παρά το ότι το τρίτο μέρος είχε γενικά ενδιαφέρον - με άφησε εντελώς "στα κρύα του λουτρού". Οπότε, παρά το ότι θίγει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής μας και παρά τη μαγεία της φύσης που είναι διάχυτη στην ταινία, συνολικά με κούρασε και τελικά μου άρεσε λιγότερο από το προηγούμενο, τουλάχιστον, φιλμ του μινιμαλιστή δημιουργού.