Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΝΟΣ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ ΣΤΟ "ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗ ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ;"

Το 1966 ο Mike Nichols (1931-2014) κάνει το εντυπωσιακό ντεμπούτο του με το ασπρόμαυρο δράμα "Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;" από το ομώνυμο θεατρικό του Edward Albee, με ογκόλιθους επί της οθόνης το ζεύγος Ελίζαμπεθ Τέιλορ - Ρίτσαρντ Μπάρτον.

Ένα μεσήλικο ζευγάρι με δύσκολη, θυελλώδη σχέση αγάπης / μίσους, βουτηγμένο στα αλκοόλ και τον καπνό, καλεί για μια ατέλειωτη νύχτα ένα νεότερο ζευγάρι και επιδίδεται σε μια (ψυχολογική / λεκτική) "ανθρωποφαγία" τόσο ενάντιά τους όσο και ο ένας ενάντια στον άλλον. Μέχρι τελικής εξουθένωσης.

Η ταινία φέρει έντονα τα σημάδια της θεατρικής της προέλευσης - εξ ορισμού ίσως, αφού πρόκειται για ένα βαρύ ψυχολογικό δράμα δωματίου. Επιγραμματικά μπορώ να πω ότι περιγράφει με τρόπο δύσκολο, σχεδόν αφόρητο μερικές φορές για τον θεατή, την κόλαση που επικρατεί στις σχέσεις του αρχικού ζευγαριού - ή ίσως, μεταφορικά, στις σχέσεις πάμπολλων ζευγαριών που είναι πολλά χρόνια μαζί. Εδώ πάντως υπάρχει και μια περαιτέρω σαδιστική διάσταση, αφού οι δυο τους είναι σα να προσπαθούν διαρκώς να καταστρέψουν τη σχέση και του άλλου, του νέου ζευγαριού. Παίζουν μαζί τους σαν τη γάτα με το ποντίκι και συγχρόνως κατασπαράζουν ο ένας τις σάρκες του άλλου. Σιγά - σιγά, αριστοτεχνικά, ξεδιπλώνονται συναισθήματα, χαρακτήρες και κίνητρα των ηρώων, κρυμμένα μυστικά βγαίνουν στη φόρα μαζί με ενοχές και τραύματα που έχουν αφήσει παλιές ιστορίες, ίσως και ο βαθύτερος λόγος της συμπεριφοράς τους... Και, μη ξεχνάτε, και το νεαρό ζευγάρι έχει κι αυτό τα σκοτεινά σημεία στη σχέση του κι ας είναι τόσο νέοι. 

Η Τέιλορ, με ρεσιτάλ ηθοποιίας, μπορεί σε αρκετά σημεία να γίνεται αληθινά αφόρητη, στρίγγλα, να είναι ένας από τους ενοχλητικότερους χαρακτήρες που είδαμε ποτέ στην οθόνη και βέβαια ο Μπάρτον την ακολουθεί κατά πόδας. Καλοδουλεμένο από ψυχολογικά σκοπιά, προειδοποιώ ότι είναι δύσκολο και βαρύ στη θέασή του. Ίσως μπορεί να καταρρακώσει και τον θεατή, όπως καταρρακωμένοι είναι και οι ίδιοι οι ήρωες...