ΟΤΑΝ Η "BARBIE" ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΗ

 

Δεν είναι τυχαία σκηνοθέτης η Greta Gerwig. Γι' αυτό και όταν μεταφέρει στην οθόνη τη "μισητή" για πολλούς "Barbie" (ναι, τη γνωστή κούκλα), σίγουρα δεν κάνει μια απλή, κοριτσίστικη (για κορίτσια κάτω των 12 εννοώ) ιστορία. Κάθε άλλο. Και έχει μαζί της τη Μάργκοτ Ρόμπι, τον Ράιαν Γκόσλινγκ και τον Γουίλ Φερέλ και γράφει και το σενάριο έχοντας ως συν-σεναριογράφο τον καλό σκηνοθέτη Noah Baumbach. Οπότε...

Η Μπάρμπι, μαζί με πάμπολλες άλλες Μπάρμπι (κάθε τρεις και λίγο η εταιρία κυκλοφορεί διάφορες "ενσαρκώσεις" της του στιλ Μαύρη Μπάρμπι, νοσοκόμα Μπάρμπι κλπ. κλπ.) και επίσης πάμπολλους αντίστοιχους Κεν ζει στην πλαστική, ροζ χώρα της, την Barbieland, σε μια διαρκή ευτυχία, ένα διαρκές πάρτι και, φυσικά, απόλυτα εκτός χρόνου. Ώσπου βιώνει μια... υπαρξιακή κρίση αναρωτώμενη αν όλα αυτά ξύρω της είναι αληθινά... Τελικά καταλήγει να αποφασίσει να βγει στον Πραγματικό Κόσμο - και βέβαια ο Κεν την ακολουθεί...

Εντάξει λοιπόν, δεν είναι η ηλίθια παιδική ταινία που πολλοί φοβόντουσαν και δεν μας μιλά για κορίτσια που πρέπει να είναι πάντα άψογα - χτένισμα, ντύσιμο, νύχια κλπ. κλπ., το αντίθετο μάλιστα. Η υπαρξιακή κρίση και η κάθοδος στον αληθινό κόσμο συνοδεύεται σαφώς με φεμινιστική ματιά (οι Κεν είναι οι "κακοί" άλλωστε), με κριτική στον κόσμο της κατανάλωσης, με ένα γενικότερο κλίμα του στιλ "ξυπνήστε και αντιμετωπίστε την κάθε άλλο παρά παραμυθένια πραγματικότητα" και προχωρά ακόμα και σε αυτοσαρκασμό και σάτιρα της Ματέλ, της πραγματικής εταιρίας που επινόησε και κατασκευάζει τις Μπάρμπι. Όλα αυτά με πολύ χιούμορ (όντως διασκέδασα σε κάποια σημεία) και με τον Ράιαν Γκόσλινγκ (Κεν) όλα τα λεφτά όταν ενσαρκώνει διάφορες σπαρταριστές όψεις της φαλλοκρατίας, γελοιοποιώντας την βεβαίως με κάθε τρόπο. Και, κερασάκι στην τούρτα, η εκπληκτική πρώτη σκηνή - παρωδία της "Οδύσσειας του Διαστήματος"!

Συμπέρασμα: Είναι καλύτερο απ' ότι νομίζατε (νομίζαμε), είναι διασκεδαστικό, διαθέτει το είδος προβληματισμού που είναι της μόδας σήμερα, οπότε μια χαρά πέρασα. Φυσικά δεν είναι η "μεγάλη ταινία" (αλίμονο τώρα), αλλά βλέπεται μια χαρά! Κι αν τελικά η Ματέλ έβγαλε εκατομμύρια από τον ίδιο τον αυτοσαρκασμό της και την αμφισβήτηση της ίδιας της "χήνας με τα χρυσά αυγά" της, τι να κάνουμε; Σε στυγνό καπιταλισμό ζούμε, ο οποίος δεν διστάζει να "πουλήσει το σκοινί που θα τον κρεμάσει" (ξέροντας βεβαίως κατά βάθος ότι δεν πρόκειται να κρεμαστεί με κάτι τέτοια). Άλλωστε και η Marvel το ίδιο δεν κάνει εδώ και δεκαετίες;