ΕΝΑΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ "STILLWATER" ΣΤΑ... ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ

 

Το "Stillwater" (άσχετος ελληνικός τίτλος "Ζήτημα Χρόνου") του 2021 είναι ένα ακόμα καλό φιλμ του αξιόλογου Tom McCarthy (The Visitor, Spotlight κ.ά.), με τον Ματ Ντέιμον απόλυτα πειστικό στο ρόλο του "βλάχου" αμερικάνου.

Ένας "βλάχος" αμερικανός λοιπόν χαμηλής μόρφωσης, χήρος, εργάτης και, κατά περιόδους, άνεργος, επισκέπτεται τακτικά τη Γαλλία για να βλέπει την κόρη του η οποία, ενώ σπούδαζε εκεί, κατηγορείται ότι σκότωσε τη συγκάτοικό της και τώρα βρίσκεται σε φυλακή της Μασσαλίας. Εκεί ο αμερικανός θα βοηθηθεί (δεν ξέρει καθόλου γαλλικά γαρ) από ντόπια "αβανγκαρντ" ηθοποιό του πειραματικού θεάτρου και μαζί θα προσπαθήσουν να αποδείξουν ότι η νεαρή είναι αθώα.

Η ταινία μπλέκει με πολύ καλό - κατά τη γνώμη μου - τρόπο το αστυνομικής φύσης μυστήριο (τι ακριβώς συνέβη με τη δολοφονία της συγκατοίκου) και τις προσπάθειες του πανάσχετου αμερικανού να διαλευκάνει την ιστορία με μια κοινωνική ματιά πάνω στις διαφορές της "βαθιάς" Αμερικής με την ευρωπαϊκή κουλτούρα (κάπως σα να βάζεις έναν πιτσιρικά που μόλις βγήκε ενθουσιασμένος από τον 18ο ή κάτι τέτοιο Spiderman να δει Αγγελόπουλο). Ο Ντέιμον είναι ταιριαστός στο ρόλο του και νομίζω ότι η ιδιοσυγκρασία ανθρώπων σαν κι αυτόν (που αφθονούν βεβαίως στις ΗΠΑ) αναλύεται εξαιρετικά. Άσχετος με όλα, απολιτικός, αφελής, βαρύς και ατσούμπαλος, ταπεινών αισθητικών γούστων, κάποιες φορές βίαιος, τις πολύ περισσότερες όμως λιγομίλητος, υπομονετικός και αποτραβηγμένος στον εαυτό του, πλην όμως καλόκαρδος και με μια αφελή τιμιότητα. Ουσιαστικά δίχως καθόλου ενδιαφέροντα, μπορεί να αφοσιωθεί σε ένα σκοπό, φτάνει όμως να τον αφορά προσωπικά (όπως εδώ με την τύχη της κόρης του). 

Αστυνομικό σασπένς, ανατροπή στο τέλος, όλα αυτά όμως κάτω από μια ρεαλιστική, κοινωνική ματιά στο χάσμα επικοινωνίας που υπάρχει ανάμεσα σε διαφορετικής κουλτούρας ανθρώπους, αλλά και σύγκριση Ευρώπης και Αμερικής, κατάφερε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Θεωρώ τον McCarthy πολύ καλό και ευαίσθητο ανατόμο διαφόρων κοινωνικών θεμάτων και ελπίζω να συνεχίσει έτσι. 

Προσοχή: Παρά το ότι η ιστορία κάπως θυμίζει, δεν έχει ουδεμία απολύτως σχέση με παρόμοιας υπόθεσης, αλλά με αβυσσαλέες διαφορές αισθητικής, φιλμ όπως του Λίαμ Νίσον, ας πούμε, όπου ο αντίστοιχος άσχετος και μέχρι πρότινος "συνηθισμένος, μέσος άνθρωπος" θα τινάξει στον αέρα τη μισή πόλη και θα κάνει ασύλληπτες ταρζανιές προκειμένου να πετύχει τον δίκαιο σκοπό του. Καμιά απολύτως σχέση. επαναλαμβάνω.