"MONDAY" : ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΡΕΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟ

 Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος είναι από τους καλούς νέους έλληνες σκηνοθέτες και συνήθως φαίνεται να έχει κέφι (γενικότερα). Το 2020 γυρίζει το "Monday", την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του και με αφήνει με εντυπώσεις που είναι διχασμένες.

Δύο αμερικάνοι, που βρίσκονται στην Αθήνα για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικές προθέσεις (ο ένας θέλει να ζήσει εκεί μόνιμα, η άλλη ετοιμάζεται να γυρίσει στις ΗΠΑ μετά από παραμονή λίγων χρόνων) γνωρίζονται και ερωτεύονται παράφορα. Η ταινία παρακολουθεί τα έργα και τις ημέρες τους, τις εντάσεις και τις αρμονικές τους φάσεις.

Το φιλμ και καλογυρισμένο είναι και ένα είδος γνήσιας τρέλας διαθέτει. Αυτό που κυρίως θέλει ο δημιουργός του είναι να καταγράψει μια Αθήνα που, μέσα ή/και παρά (σ)την κρίση σφύζει από ζωή, από παρέες, από πάρτι, από αλληλεγγύη μεταξύ φίλων... Επιδιώκοντας αυτό περνά σε κάποιες συνειδητά σουρεαλιστικές φάσεις (από αυτά που "δεν γίνονται"), όπως το αυτοσχέδιο, στα καλά καθούμενα, πάρτι με dj στην Κυψέλη, το γυμνό δικάβαλο χριστουγεννιάτικα κλπ.) Παράλληλα, με την Αθήνα ως βασικό πρωταγωνιστή πάντα, παρακολουθεί τις φάσεις της σχέσης των δύο ηρώων. Το φιλμ διαθέτει πολλές cameo εμφανίσεις γνωστών από διάφορους χώρους τύπων και καλές ηθοποιίες. Κυρίως οι δεύτεροι (έως και ελάχιστοι) ρόλοι παραμένουν εξαιρετικά πειστικοί. Προσωπικά μου άρεσε το έξυπνο τέλος, που φέρνει απότομα τους ήρωες μπροστά στη σκληρή καθημερινότητα και τους προσγειώνει από μια παρατεταμένη περίοδο πλάκας (και πηδήματος). 

Υπάρχουν αρκετά θετικά στοιχεία, η πολύ καλή αίσθηση ότι τεχνικά τουλάχιστον το ελληνικό σινεμά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα ξένα (ναι, όσοι έβλεπαν (και) ελληνικά στα 80ς και 90ς δικαίως αισθάνονται ανακουφισμένοι από τη θετική αυτή εξέλιξη), αρκετός χαβαλές, αλλά και μια γενικότερη αίσθηση μιας απλής, feel good στο μεγαλύτερο μέρος της φούσκας. Γι' αυτό λέω ότι οι εντυπώσεις μου είναι διχασμένες. Προσωπικά πάντως θεωρώ το "Suntan" του 2016 την καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη.