"ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΔΟΞΑ" ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΙΚΟΣ ALMODOVAR

Έχουν περάσει 40 περίπου χρόνια και κοντά 30 ταινίες από τότε που πρωτογνωρίσαμε τον Pedro Almodovar και, ω του θαύματος, να που μπορεί να μας συγκινεί ακόμα εν έτει 2019 με το αυτοβιογραφικό "Πόνος και Δόξα" (Dolor y Gloria) και να φαίνεται πιο ώριμος από ποτέ.
Ένας διάσημος σκηνοθέτης, τιμημένος κάποτε με βραβείο στις Κάννες, έχει αποσυρθεί και απομονωθεί καθώς του λείπει η έμπνευση και βασανίζεται από ασθένειες και πόνους (κάποιοι απ' αυτούς ψυχολογικής φύσης). Καθώς όμως θυμάται τα παιδικά του χρόνια και τις δημιουργικές του εποχές και συναντά κάποια πρόσωπα - κλειδιά από το μακρινό παρελθόν, προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την παρούσα κατάστασή του, να ξεφύγει από εθισμούς και να ξαναβρεί τη χαρά της ζωής.
Πρόκειται για το πλέον αυτοβιογραφικό φιλμ του Almodovar. Σχεδόν όλα όσα βλέπουμε είναι αληθινά και έχουν συμβεί. Τα παιδικά του χρόνια, οι ξένοιαστες και οργιαστικές εποχές της νιότης και της δημιουργικότητας, η μελαγχολία της μεγαλύτερης ηλικίας και η τάση για απομόνωση... Η επιστροφή - και λύτρωση από τα φαντάσματα που τον κρατάνε καθηλωμένο - θα γίνει μέσα από τις διαδοχικές συναντήσεις σημαντικών προσώπων από το παρελθόν: Με τον αγαπημένο του πρωταγωνιστή, με τον οποίο έχουν να μιλήσουν για δεκαετίες, με έναν παλιό εραστή, με τον οποίο ήταν βαθιά ερωτευμένος, καθώς και με αναμνήσεις από τη μητέρα του απ' όλες τις εποχές της ζωής του. Και, για να γίνει ακόμα πιο συγκινητικό το όλο πράγμα, επανασυνδέεται όντως στο φιλμ με αγαπημένους ηθοποιούς που πρωταγωνίστησαν στις παλιότερες υαινίες του: Τον Αντόνιο Μπαντέρας (εδώ στην καλύτερη ίσως ερμηνεία του ως εμφανέστατο alter ego του ίδιου του Almodova) και της Πενέλοπε Κρουζ. Η λύτρωση θα έλθει αβίαστα.
Στοχασμός πάνω στη μελαγχολία του χρόνου που περνά, πάνω στην τέχνη, την έμπνευση και τη δημιουργικότητα, πάνω στο κλείσιμο παλιών πληγών, τη  συμφιλίωση και τη γαλήνη που έρχεται, το φιλμ είναι κατά τη γνώμη μου και από τα καλύτερα του δημιουργού και από τα καλύτετα του 2019.