ΤΟ ΠΑΡΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΡΙΟ ΣΤΟ "OBSCURO BARROCO"

Η Ευαγγελία Κρανιώτη είναι μια σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Το "Obscuro Barroco" του 2018 είναι η δεύτερη ταινία της, μια γαλλο-ελληνική παραγωγή και, τουλάχιστον σαν εικόνα, είναι όντως υποβλητική.
Το φιλμ μιλά για το Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Δεν μοιάζει όμως με ένα συνηθισμένο ντοκιμαντέρ για μια πόλη. Η Luana Muniz, διάσημο τραβεστί της πόλης (πέθανε το 2017, όπως διαβάζω) μας ξεναγεί εκεί με έναν διαρκή σχεδόν ποιητικό μονόλογο, που αναφέρεται στην πόλη του Ρίο ("εργοστάσιο ονείρων και εφιαλτών, μια πόλη διαδοχικών μεταμορφώσεων"), στα τραβεστί (αυτοί/ές, επίσης, είναι οι κατ' εξοχήν άνθρωποι που μεταμορφώνονται) και στη δική της ζωή, εμπειρία και προσωπικότητα. Προσοχή όμως: Δεν αφηγείται ιστορίες, περιστατικά, πώς ξεκίνησε κλπ. Καμία σχέση. Είπαμε: Ο λόγος είναι καθαρά ποιητικός.
Αυτό που, από την πρώτη κιόλας σκηνή με τα ομιχλώδη δάση - ζούγκλες που περιβάλλουν την πόλη ή βρίσκονται εντός της σε πάρκα, "πιάνει" τον θεατή, είναι η υπέροχη, επίσης ποιητική, εικόνα. Το αποκορύφωμα φτάνει στις ονειρικές σκηνές από το περίφημο καρναβάλι της πόλης (το διασημότερο στον κόσμο), με τα εξωπραγματικά άρματα, τις απίστευτες στολές, τα κορμιά που λικνίζονται ακατάπαυστα σε διονυσιακούς ρυθμούς... Τα πάντα αποπνέουν μαγεία και μια αύρα εξωπραγματικού, ενός οπτικού πλούτου που δεν πιστεύεις ότι υπάρχει κάπου σ' αυτόν τον κόσμο. Υπάρχουν όμως επίσης "πραγματικές" (δηλαδή απλούστερα κινηματογραφημένες) σκηνές από διαδηλώσεις γυναικών που ζητούν ισότητα και προστασία από την αρσενική επιβολή, καθώς και άλλες σε ειδικά κλαμπ. Οι σκηνές αυτές λειτουργούν ως αντίβαρα στην οπτική μαγεία των άλλων σκηνών και, κατά κάποιο τρόπο, προσγειώνουν στην πραγματικότητα.
Ίσως κάπου να έχανα το λόγο της "ξεναγού". Δεν έχει καμιά σημασία. Νομίζω ότι σοφότερο είναι να αφεθεί κανείς στη φαντασία των ονειρικών, υπνωτιστικών εικόνων, να έχει γενικά στο κεφάλι του την κυρίαρχη έννοια της μεταμόρφωσης και απλώς να απολαύσει το φιλμ, που ποιητικά (για μια ακόμα φορά το τονίζω) και απόλυτα αφαιρετικά μας μιλά για μια μυθική πόλη, για μια ιδιαίτερη ομάδα ανθρώπων και για μια συγκεκριμένη και ισχυρή περσόνα.