ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΕΣ "ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ"

Ο γάλλος Albert Dupantel είναι κυρίως ηθοποιός, αλλά και κατά καιρούς σκηνοθέτης. Το 2017 λοιπόν σκηνοθετεί την 6η μεγάλου μήκους ταινία του, το "Ραντεβού Εκεί Ψηλά" (Au revoir la-haut), μια, αν μη τι άλλο, ευχάριστη ταινία.
Το φιλμ μας μεταφέρει στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, στα εφιαλτικά χαρακώματα. Εκεί δύο γάλλοι συμπολεμιστές, ένας νέος από πολύ πλούσια οικογένεια και ένας φτωχός μεγαλύτερός του θα καταφέρουν να τη γλυτώσουν από τη σφαγή που προκαλούν οι εγκληματικές και άνευ λόγου διαταγές του σαδιστή και στρατόκαυλου διοικητή του, πλην όμως ο νεαρός θα έχει παραμορφωθεί φριχτά στο πρόσωπο και θα σωθεί χάρη στην αυτοθυσία του φίλου του. Μετά τον πόλεμο οι δύο θα παραμείνουν αχώριστοι και θα συγκατοικήσουν (ο μεσήλικας θα εξακολουθήσει να φροντίζει τον άλλο, που χρειάζεται βέβαια βοήθεια), πλην όμως πάμφτωχοι, αφού ο νέος, από φρίκη για την κατάστασή του, θα αρνηθεί να εμφανιστεί στην οικογένειά του, η οποία τον θεωρεί νεκρό. Όντας όμως προικισμένος ζωγράφος και εκκεντρικός χαρακτήρας, θα επινοήσει διάφορες ανατρεπτικές ιδέες για πλουτισμό. Στο δρόμο τους όμως θα εμφανιστεί και πάλι απρόσμενα ο παλιός αδίστακτος διοικητής τους...
Παρίσι του μεσοπολέμου (δεκαετία του 20), απόλυτος αμοραλισμός και διαφθορά παντού, μια Ευρωπη που προσπαθεί να επουλώσει τις ανοιχτές πληγές της και τεράστιες αντιθέσεις φτώχιας και πλούτου, συνθέτουν το σκηνικό μιας καλογυρισμένης και αρκετά πρωτότυπης σε σύλληψη περιπέτειας (βασίζεται σε πετυχημένο μυθιστόρημα), η οποία συνδυάζει με έξυπνο τρόπο το διακριτικό χιούμορ και τις δραματικές (τραγικές θα έλεγα) καταστάσεις. Παράλληλα είναι και αρκετά θεαματική, κρατώντας, νομίζω, αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Λογικό κατά τη γνώμη μου να θριαμβεύσει εισπρακτικά στη Γαλλία (αντίθετα με τις βαρετές γαλικές κωμωδίες που μας κατακλύζουν τα τελευταία χρόνια, η επιτυχία των οποίων μάλλον κακο γούστο δείχνει). Εντάξει, οι χαρακτήρες, αν και συχνά πολύπλοκοι και παράξενοι, παραμένουν βασικά καλοί - κακοί (αν και όχι απόλυτα), αλλά αυτό δεν με πείραξε. Εξ άλλου οι περισσότεροι "καλοί" δεν είναι μονοδιάστατα καλοί.
Μόνη μου αντίθεση σε ένα αρκετά χορταστικό φιλμ η συχνή και βασικής σημασίας για την εξέλιξη της ιστορίας χρήση των συμπτώσεων, πράγμα που πάντοτε εύρισκα εύκολο (για να το πω κόσμια) ως σεναριακή λύση. Κατά τα άλλα το ευχαριστηθηκα. Και είναι από τις σπάνιες φορές που κάπως διαφωνώ με την πλειοψηφία των κριτικών, που μάλλον αρνητικές ήταν.
ΥΓ: Ενδιαφέρον, για όσους γνωρίζουν το θέμα και ενδιαφερονται, το "εσωτερικό" παιχνίδι με τη ζωγραφική. Ο ταλαντούχος ήρωας ζωγραφίζει με στιλ που παραπέμπει άμεσα στον Σίλε, ενώ το σπίτι του ζάπλουτου τραπεζίτη είναι μια αληθινή πινακοθήκη μοντέρνας ζωγραφικής. Προσπαθείστε αν θέλετε να εντοπίσετε πίνακες και καλλιτέχνες...