ΟΤΑΝ, ΣΕ "ΕΝΑ ΗΣΥΧΟ ΜΕΡΟΣ", Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΧΡΥΣΟΣ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Ευτυχώς κάπως συχνότερα τελευταία βλέπουμε ταινίες τρόμου όντως έξυπνες, μακριά από καταιγισμό εφέ και αδιάκοπων "μπου". Το πιστοποιεί (και) το "¨Ενα Ήσυχο Μέρος" (A Quiet Place) του 2018 του ηθοποιού και ενίοτε σκηνοθέτη John Krasinski, με τον ίδιο και την Έμιλι Μπλαντ στους βασικούς ρόλους.
Ο πολιτισμός έχει καταρρεύσει και οι άνθρωποι σχεδόν εξολοθρευτεί μετά την εισβολή (;) τυφλών τεράτων, τα οποία επιτίθενται και "καταναλώνουν" μόνο όπου (και όταν) υπάρχει ήχος. Μια οικογένεια από επιζήσαντες ζει σε απομονωμένη αγροτική περιοχή, έχοντας φροντίσει όσο μπορεί για την αυτάρκεια και την... ηχομόνωσή της. Αυτό όμως δεν θα εμποδίσει το ένα από τα παιδιά της να εξοντωθεί με εφιαλτικό τρόπο. Το πρόβλημα όμως που πρέπει να λυθεί λίγους μήνες μετά είναι ότι η γυναίκα είναι έγκυος. Μια σειρά από τρομακτικά και αγχώδη γεγονότα θα τους φέρει σε απελπιστική κατάσταση.
Η ταινία βασίζεται σε πρωτότυπη ιδέα και καταφέρνει να επιβάλλει  στον θεατή την δυστοπική - εφιαλτική για την ακρίβεια - ατμόσφαιρα από την πρώτη κιόλας σκηνή, αυτή στο εγκαταλειμένο σούπερ μάρκετ όπου πάει η οικογένεια για ανανέωση των προμηθειών της. Ο διαρκής αγώνας για μια ζωή δίχως ήχο - θέμα προφανώς ζωής ή θανάτου - διατηρεί το σασπένς αμείωτο (τι λέω; διαρκώς αυξανόμενο μάλλον) σε όλη τη διάρκειά της. Υποβλητικά σκηνοθετημένη, με σφιχτό σενάριο και αγχωτικό ρυθμό, θυμίζει κάπως το μετακαταστροφικό κλίμα του "Δρόμου" και - νομίζω - δίνει κι άλλη πνοή στο βαλτωμένο σε γενικές γραμμές είδος της ταινίας τρόμου. Αυτό που αποδεικνύει όμως περίτρανα είναι ότι δεν χρειάζονται πανάκριβα εφέ και εντυπωσιακές εκρήξεις για να σε κάνουν να τρομάξεις (αν και τα φριχτά πλάσματα, όταν τα βλέπουμε τελικά, είναι πολύ καλά κατασκευασμένα). Αυτό που χρειάζονται τα φιλμ του είδους είναι ιδέες και καλή σκηνοθεσία. Τα προς οπτικό εντυπωσιασμό "γεμίσματα" σε καμιά περίπτωση δεν κάνουν μια καλή ταινία (το αντίθετο μαλιστα συμβαίνει συνήθως). Κι όλα αυτά παρά το ότι διάφορα κλισέ του είδους υπάρχουν, τα βρήκα όμως έξυπνα χρησιμοποιημένα και καλά ενσωματωμένα στη δράση, ώστε να μην ενοχλούν.
Προσωπικά, όπως καταλάβατε, απόλαυσα το φιλμ. Μακάρι να υπάρξουν κι άλλα τέτοια, που θα συμβάλλουν στη πραγματική ανανέωση ενός είδους, το οποία εμφανέστατα πάσχει κάτω από την αφόρητη πίεση του σπλάτερ για το σπλάτερ και των ξαφνικών τιναγμάτων από το κάθισμα.
ΥΓ: Σίγουρα υπάρχουν κάποιες σεναριακές ευκολίες, με την έννοια ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατο 4 άτομα να μην παράγουν απολύτως κανέναν ήχο. Όταν όμως μια ταινία αξίζει, μάλλον μπορούμε να το παραβλέψουμε αυτό.