ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑ ΣΤΟ "MEET JOE BLACK"

Ο Martin Brest είναι ένας συμπαθητικός σκηνοθέτης, δίχως όμως μια πραγματικά μεγάλη ταινία στο ενεργητικό του. Κάπως έτσι θα χαρακτήριζα και το "Meet Joe Black" που γύρισε το 1998, ένα αισθηματικό φιλμ φαντασίας.
Ένας βαθύπλουτος και ισχυρός μεγιστάνας του τύπου δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη ενός γοητευτικού νεαρού, ο οποίος, όπως σύντομα θα διαπιστώσουμε, είναι ο Θάνατος που έχει δανειστεί το σώμα κάποιου που σκοτώθηκε τη μέρα εκείνη. Οι δυο τους θα έλθουν σε μια συμφωνία για μια κάποια... καθυστέρηση, όταν όμως η κόρη του πλούσιου - και πετυχημένη επαγγελματίας η ίδια - θα ερωτευτεί σφόδρα τον άγνωστο νεαρό, τα πράγματα θα περιπλακούν.
Φυσικά το φιλμ είναι πάνω απ' όλα ένα αισθηματικό δράμα, βουτηγμένο στο ρομαντισμό. Η πρωτοτυπία του έγκειται στην προσθήκη του στοιχείου του φανταστικού (θεμελειώδους βεβαίως για την πλοκή), το οποίο προσθέτει τη μεταφυσική διάσταση και κάποιους περί θανάτου στοχασμούς (το αναπόφευκτό του, την αξία της ζωής, αλλά και τη νίκη του έρωτα πάνω στο βόλεμα και τη συμβατικότητα, κλπ.). Ωστόσο δεν θεωρώ τους στοχασμούς αυτούς ιδιαίτερα βαθείς. Στο μεταξύ η ατμόσφαιρα χλιδής και πλούτου, οι επαύλεις, οι πισίνες, οι πολυτελείς δεξιώσεις, αλλά και οι μπίζνες, δίνουν και παίρνουν (διάχυτη και η κριτική στον σκληρό και άκαρδο κόσμο των μπίζνες). Υπάρχει βέβαια κάποια συγκίνηση, κάποια τρυφερότητα, οι "ευκολοι" σε συγκινήσεις μπορεί να δακρύσουν και λίγο... Και υπάρχουν και οι Άντονι Χόπκινς και Μπραντ Πιτ (στα πολύ νιάτα του) για να λαμπρύνουν κι άλλο το ήδη "λαμπρό" σκηνικό.
Τώρα βέβαια όλο το πράγμα βασίζεται σε μια εξωφρενική σύμπτωση (αν και φαίνεται από την αρχή, ας μην σας την αποκαλύψω), ενώ (κρίνοντάς το με ρεαλιστικά δεδομένα), το τέλος είναι επίσης προβληματικό αν το καλοσκεφτεί κανείς - και κάπως εύκολο. Αλλά αυτά, μπροστά στη γκλάμορους ατμόσφαιρα και τους ρομαντικούς έρωτες, μάλλον λίγους από τους φανς θα ενοχλήσουν. Οπότε οι ρομαντικές ψυχές ας αφεθούν να συγκινηθούν. Προσωπικά δεν το θεωρώ κακό, ωστόσο μάλλον λίγο με άγγιξε. Ο πολύς ρομαντισμός ενίοτε μπουχτίζει. Πάντως οι αντιδράσεις του "ψυχρού" Θανάτου που για πρώτη φορά δοκιμάζει - όντας σε... διακοπές - τις υλικές απολαύσεις της ζωής των θνητών, είναι ενίοτε διασκεδαστικές.