"ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ" ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Εν έτει 2024 ο Pedro Almodovar, από τους αγαπημένους μου δημιουργούς, κάνει την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία : "Το Διπλανό Δωμάτιο", με εντυπωσιακό καστ από τους Τίλντα Σουίντον, Τζούλιαν Μουρ και Τζον Τορτούρο. 

Μία επιτυχημένη συγγραφέας μαθαίνει τυχαία ότι μια παλιά στενή της φίλη, διάσημη πολεμική ανταποκρίτρια, με την οποία έχουν χαθεί από καιρό, βρίσκεται στο νοσοκομείο. Την επισκέπτεται και πληροφορείται ότι της μένει λίγος καιρός ζωής, καρκίνος γαρ... Η καταδικασμένη γυναίκα της κάνει μια πρόταση: Να περάσουν τις τελευταίες της μέρες μαζί σε απομονωμένη ειδυλλιακή βίλα μέσα στη φύση για να βρει το κουράγιο να αυτοκτονήσει με χάπι (κοινώς ευθανασία).

Αντιλαμβάνεστε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με βαρύ δράμα, που μιλά για τον θάνατο, τον φόβο προς αυτόν ή την αποδοχή του. Δεν υπάρχει δηλαδή ίχνος από το γνωστό αλμοδοβαρικό χιούμορ. Ωστόσο, εκτός από το θάνατο και την συμφιλίωση ή μη μ' αυτόν, ο δημιουργός μας μιλά και για δύο άλλα θέματα (το ένα σχετικό με τον κύριο προβληματισμό του φιλμ, το άλλο όχι) : Πρώτα για την αποδοχή από μέρους του της ευθανασίας σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει περιθώριο βελτίωσης και δεύτερο για τον υφέρποντα κοινωνικό φασισμό της σύγχρονης τραμπικής Αμερικής και την εφιαλτική αύξηση των ακραία συντηρητικών απόψεων (που έχουν ωστόσο σημαντικές επιπτώσεις στις ζωές αυτών που δεν τις συμμερίζονται).

Παράλληλα με όλα αυτά έχουμε και εικαστικές αναφορές στα πλάνα, κυρίως στον Hopper, αλλά και σε άλλους καλλιτέχνες. Και βέβαια οι καλές ηθοποιίες είναι εξασφαλισμένες. 

Δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν πρόκειται για καλή ταινία. Ωστόσο λίγο το δύσκολο και βαρύ θέμα και περισσότερο το ότι δεν μοιάζει με τον Almodovar που ξέρω και αγαπώ, δεν μπορώ να πω ότι είναι από τις καλύτερές μου. Και νομίζω ότι δεν είναι και από τις καλύτερες του ίδιου.