"MEGALOPOLIS", ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ "ΜΕΓΑΛΕΠΗΒΟΛΟ", ΑΛΛΑ...

Ο Francis Ford Coppola πάντα ήταν ένας μεγαλεπήβολος δημιουργός. Λόγω της κινηματογραφικής ιδιοφυίας του όμως αυτό που υπερίσχυε ήταν το πρώτο συνθετικό: Μεγάλος. Αυτά ως το 1992 περίπου και τον εξαιρετικό "Δράκουλά" του. Στη συνέχεια μοιάζει να χάνει αυτό το "μεγάλο" που είχε, φτιάχνοντας λίγες αδιάφορες ταινίες και από το 2011... σιωπή. Ώσπου το 2024 επανέρχεται μεγαλοπρεπώς (;) με την υπερπαραγωγή που σχεδίαζε για χρόνια και (θα ήθελε να) είναι το magnum opus του. "Megalopolis" με τους Άνταμ Ντράιβερ, Γιον Βόιτ, Ντάστιν Χόφμαν κ.ά.

Αλληγορία επιστημονικής φαντασίας, το φιλμ δείχνει την παρακμή της ομώνυμης πόλης / αυτοκρατορίας, τις πολυεπίπεδες σχέσεις ανάμεσα σε φορείς εξουσίας (δήμαρχος, πλουτοκράτες κλπ.) και, κυρίως, την ιστορία ενός μεγαλοφυούς πολεοδόμου με πολιτικές απόψεις που θέλει να την επανασχεδιάσει συθέμελα οδηγώντας προς ένα σχεδόν ουτοπικό μέλλον.

Συγνώμη τώρα, αλλά η ταινία δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου. Αν έπρεπε να την χαρακτηρίσω με μία μόνο λέξη θα διάλεγα τη λέξη "ανοικονόμητη". Σε διάρκεια, σε ιδέες, σε εικόνα, στα πάντα. Επιστημονική φαντασία, σινεφίλ αναφορές και αλληγορίες και σχόλια στα πάντα. Το βασικό βέβαια είναι ότι η πόλη και όσα συμβαίνουν εκεί παρομοιάζονται με την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (άλλωστε όλα τα ονόματα είναι ρωμαϊκά και η πόλη λέγεται Νέα Ρώμη). Και, βέβαια, όλο αυτό δεν είναι παρά μια αλληγορία της παρακμάζουσας, καταρρέουσας ίσως, σύγχρονης αμερικάνικης αυτοκρατορίας. Υπάρχουν ακόμα αναφορές στον Τραμπ, στην οικολογία, στην οικονομική ανισότητα, στη συμπεριφορά του όχλου και τη χειραγώγησή του - χαρακτηριστικό του λαϊκισμού, στα media κλπ. κλπ. κλπ. Και πάνω απ' όλα (αυτό με κάνει να διαφωνώ και ιδεολογικά) η κυριαρχία της φιγούρας ενός μεσσία, ενός μεγαλοφυούς, καλοπροαίρετου ανθρώπου (που εδώ, σα να μην έφταναν όλα, είναι και νομπελίστας εφευρέτης), που θα έρθει και θα σώσει τον κόσμο από την κατάρρευση. Ευχαριστώ, αλλά πάντα εύρισκα χαζή την πίστη σε κάθε είδους μεσσίες. 

Το μεγάλο ωστόσο πρόβλημα (προσωπική άποψη) είναι ότι το φιλμ στερείται παντελώς ρυθμού. Όλα αυτά μοιάζουν σαν κακά κολλημένο κολλάζ, σα να μην υπάρχει μια διαρκής ροή, μια συνεκτική αφήγηση. Το βέβαιο είναι ότι η ταινία με κούρασε αρκετά και από ένα σημείο και μετά κοίταζα το ρολόι. Κρίμα. Το ρέκβιεμ ενός μεγάλου δημιουργού νομίζω ότι δεν είναι αντάξιο του...