ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ "ΛΕΣΒΙΑ"

 Η Τζέλη Χατζηδημητρίου είναι μια καλή φωτογράφος, με εξαιρετικά φωτογραφικά άλμπουμ στο ενεργητικό της. Πριν μερικά χρόνια ωστόσο αποφάσισε να αφήσει τη φωτογραφία και να στραφεί στο ντοκιμαντέρ. Έκανε μερικά μικρού μήκους, τοπικού ενδιαφέροντος, ώσπου το 2024 παρουσίασε το πρώτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ της "Λεσβία". Ήταν το πιο κατάλληλο άτομο για να γυρίσει ένα τέτοιο φιλμ, αφού η ίδια έχει και άλλη μία ιδιότητα (δύο μάλλον): Είναι λεσβία και με τις δύο έννοιες της λέξης:

Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε χωριό της Λέσβου κοντά στην Ερεσό και είναι λεσβία, και μάλιστα μαχητική και ακτιβίστρια. 

Η ταινία μιλά για την ιδιόρρυθμη (διεθνώς) περίπτωση της Ερεσού, ενός όμορφου χωριού της Λέσβου με υπέροχη παραλία, που υπήρξε μία από τις 5 ή 6 αρχαίες πόλεις του νησιού. Από εκεί κατάγεται η περίφημη ποιήτρια Σαπφώ, που έζησε τον 7ο π.Χ. αιώνα. Το χωριό, ήδη από τη δεκαετία του 70, αποτελεί  τόπο συγκέντρωσης λεσβιών απ' όλο τον κόσμο, κυρίως βέβαια το καλοκαίρι, αφού το "προσκύνημα" στην πατρίδα της Σαπφούς συνδυάζεται με υπέροχες διακοπές. 

Το φιλμ εξετάζει την παράξενη ισορροπία δύο διαφορετικών κοινοτήτων (υπάρχουν και άλλες κοινότητες εκεί, αλλά αυτό μάλλον απαιτεί να γυριστεί άλλη ταινία): Των ντόπιων (μιλάμε κατά βάση για ένα κτηνοτροφικό χωριό) και της λεσβιακής κοινότητας. Η συνύπαρξή τους πέρασε από διάφορα στάδια (σχετικής εχθρότητας, δίχως όμως αληθινά σοβαρά περιστατικά, αδιαφορίας, σταδιακής αποδοχής και σήμερα, όπως όλα δείχνουν, σχεδόν πλήρους αποδοχής). Συνομιλεί με αμφότερες τις κοινότητες και, παρά το ότι έχει σαφή θέση (προφανώς υπέρ της ελευθερίας κάθε μορφής σεξουαλικότητας), δεν διστάζει να καταγράψει τις αρνητικές απόψεις κάποιων ντόπιων για το φαινόμενο.

Με πλούσιο υλικό (φωτογραφίες, φιλμ κλπ.) καταγράφει όλη την πορεία του φαινομένου από τα 80ς ως σήμερα και τις φάσεις από τις οποίες πέρασε, όχι πλέον σε σχέση με τους κατοίκους, αλλά μέσα στην ίδια τη λεσβιακή κοινότητα. Για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα - είτε επειδή κατάγονται από εκεί είτε επειδή πηγαίνουν τακτικά εκεί - το πράγμα αποκτά και μια ιδιαίτερα συγκινητική χροιά, αφού βλέπουν τόσο εικόνες από την Ερεσό 40τόσα χρόνια πριν όσο και πρόσωπα της νιότης τους, αρκετά από τα οποία έχουν πλέον φύγει... Συγχρόνως η σκηνοθέτης παραθέτει σε φωνή off και την προσωπική της μαρτυρία, δείχνοντας μερικές φορές παιδικές φωτογραφίες της, με μνήμες από τη Λέσβο όπου η ίδια μεγάλωσε, από τα πρώτα εφηβικά ερωτικά της σκιρτήματα έως τη συνειδητοποίηση και πλήρη αποδοχή της σεξουαλικής της ταυτότητας, προσδίδοντας έτσι σε ένα φιλμ καταγραφής ενός ασυνήθιστου φαινομένου και μία απόλυτα προσωπική διάσταση. Το είπα και στην αρχή: Είναι η πλέον κατάλληλη γι' αυτό αφού, ως ντόπια και ως λεσβία ταυτόχρονα έχει βιώσει και τις δύο οπτικές. 

Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον.