ΓΙΑΤΙ "Ο ΜΠΟ ΦΟΒΑΤΑΙ";

 Ο Ari Aster, ένας από του πλέον ενδιαφέροντες σύγχρονους δημιουργούς ("Hereditary", "Μεσοκαλόκαιρο"), γυρίζει το 2023 την τρίτη του ταινία "Ο Μπο Φοβάται" με τον Χοακίν Φίνιξ να παίρνει όλο το φιλμ στις πλάτες του.

Ένας μεσήλικας, ουσιαστικά παρανοϊκός, έχει διαρκείς φοβίες και καταπιέζεται (ακόμα και εξ αποστάσεως) από την αυταρχική μητέρα του. Ουσιαστικά ζει σε διαρκή φόβο για τα πάντα. Όταν μαθαίνει τον αιφνίδιο θάνατο της μητέρας του ξεκινά ένα ταξίδι για να επιστρέψει στο σπίτι της για τη κηδεία. Αυτό όμως που θα ήταν απλό (και θλιβερό βεβαίως) για οποιονδήποτε άλλον, για τον Μπο είναι μια αληθινή οδύσσεια...

Παράδοξη ταινία που κινείται ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό όχι επειδή θέλει να ανήκει στο χώρο του φανταστικού, αλλά επειδή βυθίζεται στο νου, τις σκέψεις και τις εικόνες ενός παρανοϊκού. Ίσως μάλιστα να είναι η πρώτη φορά (δεν είμαι σίγουρος πάντως γι' αυτό) που γίνεται κάτι τέτοιο με τόσο ολοκληρωτικό τρόπο. Βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε αυτό που βλέπει και αντιλαμβάνεται ο διαταραγμένος, καταπιεσμένος ήρωας. Με τον τρόπο αυτό το φιλμ είναι η καταγραφή ενός διαρκούς εφιάλτη. Είναι τρομερό να βλέπει κανείς τις φοβίες του να μετατρέπουν σιγά - σιγά σε εφιάλτη κάθε μέρος που φτάνει, κάθε κατάσταση που βιώνει, έστω κι αν είναι η πιο φιλική ή προστατευτική. Παράλληλα λειτουργεί ως αλληγορία για τον μέσο άνθρωπο και τις φοβίες του, αυτόν δηλαδή που αλλοτριώνεται από το περιβάλλον του και τις διαρκείς αλλαγές του και αρχίζει να υποψιάζεται ότι παντού παραμονεύουν κίνδυνοι. Και βέβαια υπάρχουν οι διαρκείς αναφορές στη φροϊδική ψυχανάλυση και σε άλλα πολλά.

Η ταινία δομείται σε 4 μέρη (το 4ο είναι πλέον στο σπίτι της μητέρας του). Θα μπορούσε να είναι χωρισμένη σε κεφάλαια. Σε αρκετά σημεία της διαθέτει μαύρο χιούμορ. Προσωπικά την είδα με πολύ ενδιαφέρον και μου επιβεβαίωσε το ότι ο Arser είναι σημαντικός και ιδιοσυγκρασιακός νέος δημιουργός. Ωστόσο η μεγάλη μου αντίρρηση είναι η τεράστια διάρκειά της (3 ώρες), που ίσως να ταιριάζει στη δομή του έπους που έχει επιλέξει ο σκηνοθέτης, πλην όμως φοβάμαι ότι θα κουράσει πολλούς - όταν μάλιστα, όπως είπα, πρόκειται ως επί το πλείστον για εφιάλτη. Μα γιατί επί τέλους τόσο πολλοί σύγχρονοι σκηνοθέτες θέλουν η ταινία τους να έχει τεράστια διάρκεια; Νομίζουν ότι αυτό θα της δώσει "μεγαλείο" και στιβαρότητα; Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει τις περισσότερες φορές...