"INTERNAL AFFAIRS" : ΔΥΟ ΔΙΧΑΣΜΕΝΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ

 

Συχνά το σινεμά της Άπω Ανατολής μας δίνει εξαιρετικές ταινίες. Μια απ' αυτές, νομίζω, είναι το "Internal Affairs" ("Mou gaan dou" στα κινέζικα, "Σατανικές υποθέσεις" στην Ελλάδα), που γύρισαν το 2002 οι Andrew Lau και Alan Mak. Πρόκειται για αστυνομικό θρίλερ.

Για μια ακόμα φορά βρισκόμαστε μπροστά στην "αιώνια πάλη" μεταξύ αστυνομίας και μαφίας (triads όπως λέγονται στην Κίνα). Μόνο που εδώ έχουμε μια παράξενη κατάσταση: Ένας ικανός μπάτσος έχει εισχωρήσει ως κατάσκοπος στα άδυτα της μαφίας, βρίσκεται πολύ κοντά στα αρχηγό μιας ισχυρής "οικογένειας" κι έχει γίνει σχεδόν το νούμερο 2 σ΄αυτήν. Αντίστοιχα ένας μαφιόζος έχει εισχωρήσει στην αστυνομία, είναι ο έμπιστος του επιθεωρητή και όλοι είναι σίγουροι ότι μια μέρα θα τον διαδεχτεί. Η κατάσταση αυτή κρατά εδώ και 10 χρόνια. Όταν κάποια μαφιόζικη επιχείρηση αποτυγχάνει εξ αιτίας του μυστικού αστυνομικού και οι δύο πλευρές αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ένας κατάσκοπος στις τάξεις τους. Ουδείς όμως γνωρίζει ποιος είναι "ο δικός του άνθρωπος" στις τάξεις του εχθρού εκτός από τους δύο αρχηγούς: Της αστυνομίας και της "οικογένειας". 

Η ταινία κυριαρχείται από απόλυτη συμμετρία : Οι δύο ήρωες κάνουν τα πάντα για να καλυφτούν σε ένα εχθρικό περιβάλλον, πασχίζοντας να δώσουν πληροφορίες στα αφεντικά τους δίχως να γίνουν αντιληπτοί. Κι οι δυο ζουν μια ψεύτικη ζωή προσποιούμενοι διαρκώς. Μόνο που τα νεύρα του αστυνομικού αρχίζουν να σπάνε μην αντέχοντας άλλο τη ζωή με μια συμμορία που μισεί... Όλα κρέμονται από μια κλωστή και το σασπένς ανεβαίνει από λεπτό σε λεπτό. Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει μελέτη διχασμένων προσωπικοτήτων (αμφότεροι έχουν "δύο εαυτούς", ένα φανερό κι έναν κρυφό) ή για τον "κρυμμένο μας εαυτό", που είναι διαφορετικός από αυτόν που δείχνουμε και κάπου διάβασα ότι μπορεί να θεωρηθεί και ως αλληγορία του ίδιου του Χονγκ Κονγκ, διχασμένου καθώς είναι ανάμεσα στη μητέρα Κίνα και το καπιταλιστικό σύστημα της Δύσης. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί οτιδήποτε. Σίγουρα όμως πρόκειται για πολύ δυνατό φιλμ με συνεχή αγωνία και συχνές κορυφώσεις της έντασης.

Η ταινία είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και γι' αυτό έγιναν δύο σίκουελ το 2003 (!), οπότε μιλάμε για τριλογία. Δεν έχω δει τα άλλα δύο, αλλά θεωρώ ότι το πρώτο φιλμ του 2002 αξίζει!