ΠΟΛY ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ "ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ"

Το "Άρωμα Γυναίκας" ήταν ένα ιταλικό φιλμ του Dino Risi. Το 1992 ο Martin Brest υπογράφει το ριμέικ, το αμερικάνικο φυσικά "Scent of a Woman" με τον πρωταγωνιστή Αλ Πατσίνο να κερδίζει το Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου.
Ένας τελειόφοιτος καλού σχολείου από φτωχή οικογένεια κινδυνεύει να χάσει τα πάντα (την υποτροφία και το μέλλον του) επειδή αρνείται να καταδώσει στο διευθυντή τα ονόματα πλούσιων συμμαθητών του, που του είχαν κάνει (του διευθυντή) χοντρή πλάκα. Στην αργία των Ευχαριστιών, για να βγάλει κάποια χρήματα, αναλαμβάνει να περιποιείται απόστρατο αξιωματικό, ο οποίος έχει τυφλωθεί και οι δικοί του (η οικογένεια της αδελφής του δηλαδή) θα λείπουν. Ο τυφλός αποδεικνύεται ένας εξαιρετικά στριφνός και ευερέθιστος τύπος, ο οποίος θα παρασύρει το νεαρό σ' ένα "ταξίδι ζωής" στη Νέα Υόρκη, ενώ οι σχέσεις τους, κακές αρχικά, θα γίνονται όλο και θερμότερες.
Φυσικά η ταινία ενθουσίασε. Ήταν η ηθοποιία του Πατσίνο, ήταν η εξέλιξη που κράταγε τον θεατή, ήταν το όλο μήνυμα του στιλ "Ό,τι και να σου συμβεί η ζωή συνεχίζεται. Απόλαυσέ την όσο μπορείς"... Όλα συνέβαλλαν και η κλασική συνταγή (αυτή των δύο αταίριαστων χαρακτήρων που σιγά - σιγά έρχονται κοντά ο ένας στον άλλον) λειτούργησε άψογα. Γενικά είναι ένα φιλμ που βλέπεται ευχάριστα. Ωστόσο οι προσωπικές μου αντιρρήσεις είναι πολλές. Επισημαίνω τις δύο βασικότερες: Ο χαρακτήρας του Πατσίνο μου είναι απόλυτα απεχθής. Δεν είναι (μόνο) ο άνθρωπος που τυφλώθηκε και έχει απελπιστεί από τη ζωή. Πρόκειται γενικά (πριν τυφλωθεί προφανώς) για ένα στρατόκαυλο κάθαρμα, που το μόνο που σκέφτεται είναι πως θα πηδήξει και, κερασάκι στην τούρτα, τυφλώθηκε ακριβώς από δική του μαλακία, που έχει σχέση με τα παραπάνω. Έτσι η σταδιακή "επιστροφή" του στη ζωή δεν μου προκαλούσε την αναμενόμενη συμπάθεια. Δεύτερο, θεωρώ το τέλος με το "δικαστήριο" το άκρον άωτον της αμερικανιάς. Δεν θα σας πω πολλά για λόγους spoiler, αλλά αν ποτέ γίνει στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο να μου τρυπήσετε τη μύτη.
Συνολικά, για μένα τουλάχιστον, ναι, καλογυρισμένο φιλμ με συνταγή που λειτουργεί, αλλά ιδεολογικά... άστα να πάνε. Εντάξει, υπάρχει και το αισιόδοξο μήνυμα (η ζωή αξίζει πάντα, η δικαιοσύνη θριαμβεύει), αλλά όλα αυτά είναι τόσο κλισέ...