"ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΕΝΤΡΙΞ" ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ ΤΗΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ

Να και μια ευχάριστη έκπληξη που μας έρχεται από την Κύπρο. Η πρώτη ταινία μυθοπλασίας του Μάριου Πιπερίδη "Αναζητώντας τον Χέντριξ" του 2018 και απολαυστική είναι και "δύσκολα" σχόλια κάνει.
Ένας κύπριος loser, μουσικός (σχεδόν πρώην μουσικός όμως), ετοιμάζεται να φύγει για πάντα από το νησί, όταν, λίγες μέρες πριν, χάνει τον αγαπημένο του σκύλο Χέντριξ, ο οποίος μπαίνει απαρατήρητος, διασχίζοντας την Πράσινη Γραμμή που διχοτομεί τη Λευκωσία, στην τουρκοκυπριακή ζώνη. Ο ήρωάς μας πάει κι αυτός εκεί αναζητώντας τον, καταφέρνει να τον βρει... και παγιδεύεται εκεί, αφού αυτός μεν είναι ελεύθερος να επιστρέψει, ο σκύλος όμως δεν περνάει, διότι απαγορεύεται η είσοδος ζώων στην Ευρωπαϊκή Ένωση από χώρες εκτός αυτής (ο τουρκοκυπριακός τομέας δεν ανήκει στην ΕΕ). Αρχίζει έτσι ένας αγχωτικός αγώνας για την παράνομη εισαγωγή του ζώου, με απρόβλεπτες συνέπειες...
Το μεγάλο ατού του φιλμ είναι ότι καταφέρνει μια δύσκολη ισορροπία: Και feelgood να είναι, με μπόλικο χιούμορ, και - συγχρόνως - να "ξύνει" πληγές: Να μιλά για την απαράδεκτη διχοτόμηση της Κύπρου (βλέποντας ταυτόχρονα και την παράλογη / γελοία πλευρά του πράγματος), να προκαλεί  συγκίνηση όταν συνειδητοποιεί κανείς τα αποτελέσματα της κατάστασης αυτής τόσες δεκαετίες μετά, αλλά και ψύχραιμα να αντιμετωπίζει και τις δύο πλευρές και τις απόψεις τους (αλήθεια, οι απόγονοι των τούρκων έποικων που μεταφέρθηκαν εκεί μετά το 74, οι οποίοι σήμερα είναι 40ρηδες, γεννήθηκαν εκεί, δεν έχουν πάει ποτέ τους στην Τουρκία και το μόνο που γνωρίζουν στη ζωή τους είναι η (μισή) Κύπρος, τι φταίνε;) Πάντως, επαναλαμβάνω, αυτή ακριβώς η ισορροπία - του να καταφέρνεις να κάνεις ένα ουσιαστικό σχόλιο για ένα καυτό και πολύπλοκο θέμα και συγχρόνως να παραμένεις ευχάριστος και απολαυστικός, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Γι' αυτό μου άρεσε το φιλμ (προσθέστε, αν θέλετε, και τις πολύ φυσικές ηθοποιίες).