ΤΟ "TRUST" ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΡΥΘΜΙΕΣ ΤΟΥ HARTLEY

Θυμάστε τον Hal Hartley; Είναι ένας ανεξάρτητος αμερικανός σκηνοθέτης, που δημιούργησε ένα προσωπικό στιλ στη δεκαετία του 90 κυρίως. Στη συνέχεια παρήκμασε όσο λίγοι άλλοι και σήμερα γυρίζει σπάνια ταινίες, οι ποίες περνούν μάλλον απαρατήρητες. Στην καλή εποχή του ωστόσο μας έδωσε απολαυστικά (κατά τη γνώμη του τουλάχιστον) δείγματα δουλειάς.

Το 1990 γυρίζει τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, το  «Trust”, όπου συναντάμε όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά του ύφους του.  Η ιστορία αναφέρεται σε δύο αληθινούς outsiders (loosers θα τους χαρακτηρίζαμε επίσης), τη συνάντηση και τον έρωτά τους. Σας ακούγεται πολύ σοβαρό; Καθόλου. Είναι το ιδιαίτερο στιλ του Χάρτλει  που «μεταλλάσει» ένα από τη φύση του «βαρύ» θέμα σε μια ιδιόρρυθμη, συχνά διασκεδαστική εμπειρία. Ίσως κάποιους να ξενίσει, αν όμως δεν αποζητάτε μια απόλυτα mainstream κατάσταση, νομίζω ότι θα το ευχαριστηθείτε.

Εκείνος είναι ένας αντικοινωνικός, οργισμένος με τα πάντα τύπος, που ζει με τον καταπιεστικό (στα όρια του psycho) πατέρα του, είναι  διανοούμενος, ιδιοφυία στα ηλεκτρονικά,  αλλάζει δουλειές σαν πουκάμισα, αφού δεν ανέχεται τις καταστάσεις που δημιουργούνται εκεί και, καλού – κακού, κουβαλά μόνιμα μαζί του μια… χειροβομβίδα. Εκείνη είναι μια αφελής κοπέλα με μηδενικά ενδιαφέροντα, που παρατά το σχολείο, διώχνεται από το σπίτι της  και, επί πλέον, μένει έγκυος από έναν ανεγκέφαλο αθλητή γκόμενο. Οι δύο αυτοί παντελώς ανόμοιοι άνθρωποι θα συναντηθούν, θα ερωτευτούν και θα φτιάξουν μια πολύ ιδιότυπη σχέση που θα τους αλλάξει.

        Το στιλ του Χάρτλει συνδυάζει  τρυφερότητα, ρομαντισμό ακόμα,  παράδοξο χιούμορ, απίθανες καταστάσεις και ατάκες, κοφτό μοντάζ  και μια έντονη αποστασιοποίηση, ένα είδος απόστασης του δημιουργού από τα τεκταινόμενα. Αυτό φαίνεται κυρίως στις ηθοποιίες. Όλοι μιλούν (επίτηδες φυσικά) κάπως μηχανικά, με σύντομες ατάκες, σαν στημένοι. Δεν νομίζω ότι μπορώ να το κάνω  περισσότερο κατανοητό αν δεν το δείτε οι ίδιοι. Το παράξενο αυτό στιλ πάντως συχνά γίνεται, νομίζω,  πηγή διασκέδασης για τον θεατή. Όλες αυτές οι ιδιαιτερότητες πάντως, που θυμίζουν άλλες αντίστοιχες των καλών αμερικάνικων ανεξάρτητων ταινιών,  δεν κρύβουν την τρυφερότητα που προαναφέραμε, την αγάπη του δημιουργού για τους παράξενους ήρωές του, την αισιόδοξη άποψη ότι όλα μπορούν να ταιριάσουν μεταξύ τους, ότι για όλους υπάρχει κάπου μια «αδελφή ψυχή». Προς θεού, όχι με οποιονδήποτε διδακτικό τρόπο – μην πάει καθόλου το μυαλό σας εκεί – αλλά με τρόπο  πρωτότυπο, παιχνιδιάρικο,  απολαυστικό. Αν είστε λάτρης ου ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, θεωρώ την περίπτωση Χάρτλει της δεκαετίας ου 90 απόλυτα «must”, ενώ το «Trust” μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές δουλειές του.